solvi

Discretiva

solvi dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: solvi
• Esperantice: solvi

Formae affines

Latine

solvī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvī	—	praesens	passiva	infinitivus	solvō (solvere)
solvī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolwiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·vī — morphologica: solv-i

Dacoromane

solvi

Proprietates grammaticales¹

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvi	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	solvi
solvi	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	solvi

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolvʲ/

Syllabificatio phonetica: solvi — morphologica: solv-i

Proprietates grammaticales²

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvi	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	solvi

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈvi/

Syllabificatio phonetica: sol·vi — morphologica: solv-i

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• aut qui ebrius ommutuit: is enim [febre adiecta] nervorum distentione consumitur, nisi aut febris accessit, aut eo tempore, quo ebrietas solvi debet, loqui coepit. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• Sunt qui et haec sidera perpetua esse credant suoque ambitu ire, sed non nisi relicta ab sole cerni; alii vero qui nasci umore fortuito et ignea vi ideoque solvi. —Naturalis historia Plinii ^[3]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, VI. [8] — solvi
2. Vicicitatio: solvi.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 23, [94] — solvi