stulta

Discretiva

stulta dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

stulta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stulta	casus nominativus singularis · genus femininum	adiectivi stultus
stulta	casus vocativus singularis · genus femininum	adiectivi stultus
stulta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi stultus
stulta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi stultus
stulta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi stultus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈstul.ta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stul·ta — morphologica: stult-a

stultā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stultā	casus ablativus singularis · genus femininum	adiectivi stultus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈstul.taː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stul·tā — morphologica: stult-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Phaedrus ca. -10…+60

C. Plinius Secundus 23–79

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• quod scribis te nescire quid nostris faciendum sit, iam pridem me illa ἀπορία sollicitat. itaque stulta iam Iduum Martiarum est consolatio. animis enim usi sumus virilibus, consiliis, mihi crede, puerilibus. excisa enim est arbor, non evulsa. itaque quam fruticetur vides. redeamus igitur, quoniam saepe usurpas, ad Tusculanas disputationes. Saufeium de te celemus; ego numquam indicabo. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

• Mordaciorem qui improbo dente appetit

Hoc argumento se describi sentiat.

In officinam fabri venit vipera.

Haec cum temptaret siqua res esset cibi,

Limam momordit. Illa contra contumax:

«Quid me» inquit «stulta, dente captas laedere,

Omne assuevi ferrum quae corrodere?» —Fabulae Phaedri ^[3]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Dicantur obiter et pyramides in eadem Aegypto, regum pecuniae otiosa ac stulta ostentatio, quippe cum faciendi eas causa a plerisque tradatur, ne pecuniam successoribus aut aemulis insidiantibus praeberent aut ne plebs esset otiosa. multa circa hoc vanitas hominum illorum fuit. —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

• paucis iudicium aut rei publicae amor: multi stulta spe, prout quis amicus vel cliens, hunc vel illum ambitiosis rumoribus destinabant, etiam in Titi Vinii odium, qui in dies quanto potentior eodem actu invisior erat. quippe hiantis in magna fortuna amicorum cupiditates ipsa Galbae facilitas intendebat, cum apud infirmum et credulum minore metu et maiore praemio peccaretur. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[5][2]

Fontes

3. Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber quartus, VIII. Serpens ad fabrum ferrarium. Versus 6 — stulta