stultae

Discretiva

stultae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stultae	casus genitivus singularis · genus femininum	adiectivi stultus
stultae	casus dativus singularis · genus femininum	adiectivi stultus
stultae	casus nominativus pluralis · genus femininum	adiectivi stultus
stultae	casus vocativus pluralis · genus femininum	adiectivi stultus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈstul.tae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stul·tae — morphologica: stult-ae

Loci

C. Sallustius Crispus –86…–34

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 42/41 a.C.n.)

• Lacedaemonii devictis Atheniensibus triginta viros inposuere, qui rem publicam eorum tractarent. ii primo coepere pessumum quemque et omnibus invisum indemnatum necare: ea populus laetari et merito dicere fieri. post, ubi paulatim licentia crevit, iuxta bonos et malos lubidinose interficere, ceteros metu terrere: ita civitas servitute oppressa stultae laetitiae gravis poenas dedit. —De Catilinae coniuratione C. Sallusti Crispi ^[1][2]

Fontes