sumebantur

Discretiva

sumebantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
sūmēbantur	tertia pluralis	imperfectum	passiva	indicativus	sūmō (sūmere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /suːˈmeːˈban.tur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sū·mē·ban·tur — morphologica: sum-ebantur

Latinitas Romana

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

• Sed haec, quae ex veris rebus exempla  sumebantur , nunc iniquis moribus inprobantur. Nam pinguntur tectoriis monstra potius quam ex rebus finitis imagines certae: pro columnis enim struuntur calami striati cum crispis foliis et volutis, pro fastigiis appagineculi, item candelabra aedicularum sustinentia figuras, supra fastigia eorum surgentes ex radicibus cum volutis teneri flores habentes in se sine ratione sedentia sigilla, non minus coliculi dimidiata habentes sigilla alia humanis, alia bestiarum capitibus. —De architectura Vitruvii ^[1]

Fontes

1. De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber septimus, V. [3] — sumebantur
2. Publius Cornelius Tacitus - Annales sive ab excessu divi Augusti libri XVI. (The Latin Library): Liber I. [1] — sumebantur