sumo

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
sūm-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	sūmō	sūmam		sūmēbam	sūmerem	sūmam
II. sing.	sūmis	sūmās	sūme!	sūmēbās	sūmerēs	sūmēs	sūmitō!
III. sing.	sūmit	sūmat		sūmēbat	sūmeret	sūmet	sūmitō!
I. plur.	sūmimus	sūmāmus		sūmēbāmus	sūmerēmus	sūmēmus
II. plur.	sūmitis	sūmātis	sūmite!	sūmēbātis	sūmerētis	sūmētis	sūmitōte!
III. plur.	sūmunt	sūmant		sūmēbant	sūmerent	sūment	sūmuntō!
Thema	Vox passiva
sūm-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	sūmor	sūmar		sūmēbar	sūmerer	sūmar
II. sing.	sūmeris	sūmāris	sūmere!	sūmēbāris	sūmerēris	sūmēris	sūmitor!
III. sing.	sūmitur	sūmātur		sūmēbātur	sūmerētur	sūmētur	sūmitor!
I. plur.	sūmimur	sūmāmur		sūmēbāmur	sūmerēmur	sūmēmur
II. plur.	sūmiminī	sūmāminī	sūmiminī!	sūmēbāminī	sūmerēminī	sūmēminī	—
III. plur.	sūmuntur	sūmantur		sūmēbantur	sūmerentur	sūmentur	sūmuntor!

Thema	Vox activa
sūmps-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	sūmpsī	sūmpserim	sūmpseram	sūmpsissem	sūmpserō
II. sing.	sūmpsistī	sūmpseris	sūmpserās	sūmpsissēs	sūmpseris
III. sing.	sūmpsit	sūmpserit	sūmpserat	sūmpsisset	sūmpserit
I. plur.	sūmpsimus	sūmpserimus	sūmpserāmus	sūmpsissēmus	sūmpserimus
II. plur.	sūmpsistis	sūmpseritis	sūmpserātis	sūmpsissētis	sūmpseritis
III. plur.	sūmpsērunt	sūmpserint	sūmpserant	sūmpsissent	sūmpserint

Discretiva

sumo dictio est in variis linguis:

• Anglice: sumo
• Esperantice: sumo
• Hispanice: sumo
• Lusitane: sumo

Formae affines

Italice

sumo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
sumo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	sumere

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsu.mo/

Syllabificatio phonetica: su·mo — morphologica: sum-o

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Haec identidem mecum replicabam, et nox ibat in diem. Optimum itaque factu visum est anteluculo furtim evadere et viam licet trepido vestigio capessere.  Sumo  sarcinulam meam, subdita clavi pessulos reduco; at illae probae et fideles ianuae, quae sua sponte reseratae nocte fuerant, vix tandem et aegerrime tunc clavis suae crebra immissione patefiunt. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1]

Vide etiam:  → sumo (Vicicitatio)

Fontes

1. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber I. Capitulum XIV. Versus 7 — sumo