sumebatur

Discretiva

sumebatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
sūmēbātur	tertia singularis	imperfectum	passiva	indicativus	sūmō (sūmere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /suːˈmeːˈbaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sū·mē·bā·tur — morphologica: sum-ebatur

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Toga civium erat Romanorum et honoris gratia  sumebatur  ab iis, quid iam excessissent e pueritia, deposita praetexta, ipso cultu virilem animum ac mores profitentibus, unde et virilis toga dicebatur. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1]

Vide etiam:  → sumebatur (Vicicitatio)

Fontes

1. Desiderius Erasmus Roterodamus - Adagiorum chiliades. (Universitas Turicensis): Χιλιάς secunda. 1428. II, V, 28. In toga saltantis personam inducere. — sumebatur