sumitur

Discretiva

sumitur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
sūmitur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	sūmō (sūmere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsuːmi.tur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sū·mi·tur — morphologica: sum-itur

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Maga primi nominis et omnis carminis sepulchralis magistra creditur, quae surculis et lapillis et id genus frivolis inhalatis omnem istam lucem mundi sideralis imis Tartari et in vetustum chaos submergere novit. Nam simul quemque conspexerit speciosae formae iuvenem, venustate eius  sumitur  et ilico in eum et oculum et animum detorquet. Serit blanditias, invadit spiritum, amoris profundi pedicis aeternis alligat. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1]

Fontes

1. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber II. Capitulum V. Versus 5 — sumitur
2. Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber III, capitulum VI, [2] — sumitur