syncopa

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsynkopa/

(classice)

Syllabificatio phonetica: syn·co·pa — morphologica: syn-cop-a

Formae aliae

• syncopē

Notatio

← Graeca Antiqua: συγκοπή

Nomen substantivum

syncop|a, -ae fem. ^[1][2][3]

1. (Gramm.) figura, qua littera vel syllaba de medio dictionis subtrahitur.
2. (Veterin.) Defectio virium.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	syncopa	syncopae	I
gen.	syncopae	syncopārum	II
dat.	syncopae	syncopīs	III
acc.	syncopam	syncopās	IV
abl.	syncopā	syncopīs	VI
voc.	syncopa	syncopae	V

Dictiones derivatae

• syncopō, syncopāre

Translationes

Figura, qua littera vel syllaba de medio dictionis subtrahitur	dilatare ▼

Figura, qua littera vel syllaba de medio dictionis subtrahitur	collabi ▲

Anglice: syncope (en) Esperantice: sinkopo (eo) Germanice: Synkope (de) f

Defectio virium	dilatare ▼

Defectio virium	collabi ▲

Anglice: faint (en), swoon (en), syncope (en) Germanice: Ohnmacht (de) f

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 643 — “SYNCŎPE, es, syncopa, æ, f. 1. συγκοπή”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 393 — “syncŏpe, ēs, ou syncŏpa, æ, f. = συγκοπή”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — syncopē, ēs, f. u. syncopa, ae, f. (tom. 2, p. 2992)