tectum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈteːktum/, [ˈteːktũ]

(classice)

Syllabificatio phonetica: tēc·tum — morphologica: tect-um

Notatio

← Latine: tegō, tegere

Nomen substantivum

tēct|um, -ī neut.

1. √ Id, quod tegit, tegmen, praecipuē domōrum.^[1]

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	tēctum	tēcta	I
gen.	tēctī	tēctōrum	II
dat.	tēctō	tēctīs	III
acc.	tēctum	tēcta	IV
abl.	tēctō	tēctīs	VI
voc.	tēctum	tēcta	V

Dictiones collatae

• tectiō

Dictiones derivatae

• tectulum (deminutivum)

Translationes

Id quod tegit

Anglice: roof (en) Dacoromane: acoperiș (ro) n Esperantice: tegmento (eo) Germanice: Dach (de) n

Hispanice: techo (es) m Lusitane: tecto (pt) m, telhado (pt) m, teto (pt) m Suecice: tak (sv) n

Discretiva

tectum dictio est in variis linguis:

• Anglice: tectum

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
tēctum	—	—	—	supinum­	accusativo	tegō (tegere)

Forma	Modus flexurae	originis
tēctum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii tēctus
tēctum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii tēctus
tēctum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii tēctus
tēctum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii tēctus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈteːktum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tēc·tum — morphologica: tect-um

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 673 — TECTUM, i, n.