tenebras

Discretiva

tenebras dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
tenebrās	casus accusativus pluralis	substantivi tenebrae

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈte.ne.braːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: te·ne·brās — morphologica: tenebr-as

Loci

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Fere vero antiqui tales aegros in tenebris habebant, eo quod is contrarium esset exterreri, et ad quietem animi tenebras ipsas conferre aliquid iudicabant. At Asclepiades, tamquam tenebris ipsis terrentibus, in lumine habendos eos dixit. Neutrum autem perpetuum est: alium enim lux, alium tenebrae magis turbant; reperiunturque, in quibus nullum discrimen deprehendi vel hoc vel illo modo possit. Optimum itaque est utrumque experiri, et habere eum, qui tenebras horret, in luce, eum qui lucem, in tenebris. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Promissioni fallaciosae mulieris oppressus subcubuit Thrasyllus et prolixe consentit de furtivo concubitu noctemque et opertas exoptat ultro tenebras uno potiundi studio postponens omnia. «Sed heus tu,» inquit Charite, «quam probe veste contectus omnique comite viduatus prima vigilia tacitus fores meas accedas unoque sibilo contentus nutricem istam meam opperiare, quae claustris adhaerens excubabit adventui tuo. Nec setius patefactis aedibus acceptum te nullo lumine conscio ad meum perducet cubiculum.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VIII. Capitulum X. Versus 4 — tenebras