terminatorum

Discretiva

terminatorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales¹

Forma	Modus flexurae	originis
terminātōrum	casus genitivus pluralis · genus masculinum	participii terminātus
terminātōrum	casus genitivus pluralis · genus neutrum	participii terminātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ter.mi.naːˈtoːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tō·rum — morphologica: terminat-orum

Proprietates grammaticales²

Forma	Modus flexurae	originis
terminātōrum	casus genitivus pluralis	substantivi terminātor

Appellatio pronuntiatusque

API: /ter.mi.naːˈtoːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tō·rum — morphologica: terminator-um

Loci

Priscianus Caesariensis fl. 500

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Sallustius in III historiarum : male iam adsuetum ad omnis vis controversiarum. illa quoque tam in is quam in «er» finita nomina regulam servant in «er» terminatorum, id est accepta is faciunt genetivum, ut hic pulvis et pulver pulveris, hic cucumis et cucumer cucumeris, hic cinis et ciner cineris, hic vomis et vomer vomeris. praeterea Caesar declinat pubis puberis; quidam, ut Probus, pubes puberis, quidam puber puberis. —Institutiones grammaticae XVIII libris Prisciani ^[1][2]

Fontes