transeunt

Discretiva

transeunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
trānseunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	trānseō (trānsīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈtraːnseunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trāns·e·unt — morphologica: trans-eunt

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• His morbis praecipue contrarium est id genus, quod cardiacum [καρδιακὸν] a Graecis nominatur, quamvis saepe ad eum phrenetici transeunt: siquidem mens in illis labat, in hoc constat. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• sed quae recta in exortu suo consurgunt signa longiore tractu tenent lucem; quae vero obliqua, ociore transeunt spatio. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, XIX. [1] — transeunt
2. Vicicitatio: transeunt.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 17, [81] — transeunt