turba

Latine

Appellatio pronuntiatusque

turba

API: /ˈturba/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tur·ba — morphologica: turb-a

Nomen substantivum

turb|a, -ae fem.

1. Motus et trepidatio plurium, perturbatio multitudinis.
2. (Meton.) incondita multitudo hominum.
3. (Poet.) multitudo, magnus numerus.

   turba poetarum

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	turba	turbae	I
gen.	turbae	turbārum	II
dat.	turbae	turbīs	III
acc.	turbam	turbās	IV
abl.	turbā	turbīs	VI
voc.	turba	turbae	V

Dictiones collatae

Synonyma

1. tumultus, seditiō
2. populus, vulgus

Dictiones derivatae

• turbāmentum
• turbāns, turbanter
• turbātus, turbātē
• turbātiō
• turbātor, turbātrīx
• turbellae, turbellārum
• turbidus
• turbō, turbāre
• turbō, turbinis
• turbulentus

Translationes

Motus et trepidatio plurium, perturbatio multitudinis	dilatare ▼

Motus et trepidatio plurium, perturbatio multitudinis	collabi ▲

Anglice: disturbance (en), tumult (en) Germanice: Unruhe (de) f, Verwirrung (de) f, Getümmel (de) n, Tumult (de) m Hebraica: מְהוּמָה‎‎ (he) f ‎(mehumā), שָׁאוֹן‎‎ (he) m ‎(shaōn)

Incondita multitudo hominum	dilatare ▼

Incondita multitudo hominum	collabi ▲

Anglice: crowd (en), mob (en) Francogallice: foule (fr), multitude (fr) Germanice: Menschenmenge (de) f, Haufen (de) m, Schwarm (de) m, Leute (de) Hebraica: הֲמוֹן‎‎ (he) m ‎(hamōn), אֲסַפְסוּף‎‎ (he) m ‎(asafsūf)

Multitudo, magnus numerus	dilatare ▼

Multitudo, magnus numerus	collabi ▲

Anglice: multitude (en) Germanice: Menge (de) f, große Zahl (de) f

Discretiva

turba dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: turba
• Hispanice: turba
• Italice: turba
• Lusitane: turba

Dictiones similes

• Dacoromane: turbă

Formae affines

Latine

turbā

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
turbā	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	turbō (turbāre)

Forma	Modus flexurae	originis
turbā	casus ablativus singularis	substantivi turba

Appellatio pronuntiatusque

turbā

API: /ˈturbaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tur·bā — morphologica: turb-a

Dacoromane

turba

Proprietates grammaticales¹

Forma	Modus flexurae	originis
turba	casus nominativus/accusativus singularis articulatus	substantivi turbă

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈturba/

Syllabificatio phonetica: tur·ba — morphologica: turb-a

Proprietates grammaticales²

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
turba	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	turba

Appellatio pronuntiatusque

API: /turˈba/

Syllabificatio phonetica: tur·ba — morphologica: turb-a

Italice

turba

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
turba	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	turbare
turba	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	turbare

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈturba/

Syllabificatio phonetica: tur·ba — morphologica: turb-a

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• in diem ex aequo convenarum turba renascitur, large frequentantibus quos vita fessos ad mores eorum fortuna fluctibus agit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quintus, cap. 15, [73] — turba
2. Vicicitatio: turba.