turbae

Discretiva

turbae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
turbae	casus genitivus singularis	substantivi turba
turbae	casus dativus singularis	substantivi turba
turbae	casus nominativus pluralis	substantivi turba
turbae	casus vocativus pluralis	substantivi turba

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈturbae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tur·bae — morphologica: turb-ae

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• intervenit sententia quamvis indocili probabilis turbae, inaequali globo, ut si sit figura pineae nucis, nihilo minus terram undique incoli. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 65, [161] — turbae
2. Vicicitatio: turbae.