vectori

Discretiva

vectori dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
vectōrī	casus dativus singularis	substantivi vector

Appellatio pronuntiatusque

API: /wekˈtoːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vec·tō·rī — morphologica: vector-i

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Duas personas habet gubernator, alteram communem cum omnibus qui eandem conscenderunt navem: ipse quoque vector est; alteram propriam: gubernator est. Tempestas tamquam vectori nocet, non tamquam gubernatori. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Sic turris illa prospicua vaticinationis munus explicuit. Nec morata Psyche pergit Taenarum sumptisque rite stipibus illis et offulis infernum decurrit meatum transitoque per silentium asinario debili et amnica stipe vectori data neglecto supernatantis mortui desiderio et spretis textricum subdolis precibus et offulae cibo sopita canis horrenda rabie domum Proserpinae penetrat. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes