vectoris

Discretiva

vectoris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
vectōris	casus genitivus singularis	substantivi vector

Appellatio pronuntiatusque

API: /wekˈtoːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vec·tō·ris — morphologica: vector-is

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (65 p.C.n.)

• Medea:

vectoris istic perfidi sanguis inest,

quem Nessus expirans dedit.

Oetaeus isto cinere defecit rogus,

qui virus Herculeum bibit.

piae sororis, impiae matris, facem

ultricis Althaeae vides.

reliquit istas invio plumas specu

Harpyia, dum Zeten fugit.

his adice pinnas sauciae Stymphalidos

Lernaea passae spicula. —Medea Senecae ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• sed postquam iacuit planum mare, tempora postquam

prospera vectoris fatumque valentius euro

et pelago, postquam Parcae meliora benigna

pensa manu ducunt hilares et staminis albi

lanificae, modica nec multum fortior aura

ventus adest, inopi miserabilis arte cucurrit

vestibus extentis et, quod superaverat unum,

velo prora suo. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[3][2]

Fontes