vertere

Discretiva

vertere dictio est in variis linguis:

• Batave: vertere
• Italice: vertere

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
vertere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	vertō (vertere)
vertere	—	praesens	activa	infinitivus	vertō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈwer.te.re/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ver·te·re — morphologica: vert-ere

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

• Si ova gallinis pavonina subicias, cum iam decem dies fovere coepit, tum denique gallinacia subicere, ut una excudat. Gallinaciis enim pullis bis deni dies opus sunt, pavoninis ter noveni. Eas includere oportet, ut diem et noctem incubent, praeterquam mane et vespere, dum cibus ac potio is detur. Curator oportet circumeat diebus interpositis aliquot ac  vertere  ova, ut aequabiliter concalefiant. Ova plena sint atque utilia necne, animadverti aiunt posse, si demiseris in aquam, quod inane natet, plenum desidit. —De agricultura Varronis ^[1]

Vide etiam:  → vertere (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Universitas Turicensis: Liber tertius, IX. p. 11 — vertere