verterem

Discretiva

verterem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
verterem	prima singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	vertō (vertere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈwer.te.rem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ver·te·rem — morphologica: vert-erem

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Quamquam, si plane sic  verterem  Platonem aut Aristotelem, ut verterunt nostri poetae fabulas, male, credo, mererer de meis civibus, si ad eorum cognitionem divina illa ingenia transferrem. sed id neque feci adhuc nec mihi tamen, ne faciam, interdictum puto. locos quidem quosdam, si videbitur, transferam, et maxime ab iis, quos modo nominavi, cum inciderit, ut id apte fieri possit, ut ab Homero Ennius, Afranius a Menandro solet. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → verterem (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber primus. III. [7] — verterem