verterent

Discretiva

verterent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
verterent	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	vertō (vertere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /wer.te.rent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ver·te·rent — morphologica: vert-erent

Latinitas Romana

class.  (anno 245 u.c.)

• Latae deinde leges, non solum quae regni suspicione consulem absolverent, sed quae adeo in contrarium  verterent  ut popularem etiam facerent. Inde cognomen factum Publicolae est. Ante omnes de provocatione adversus magistratus ad populum sacrandoque cum bonis capite eius qui regni occupandi consilia inisset gratae in volgus leges fuere. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]

Fontes

1. Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber II, caput 8, [1] — verterent
2. Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber I.  [2] — verterent