vertes

Discretiva

vertes dictio est in variis linguis:

• Francogallice: vertes
• Lusitane: vertes

Formae affines

Latine

vertēs

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
vertēs	secunda singularis	futurum	activa	indicativus	vertō (vertere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈwer.teːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ver·tēs — morphologica: vert-es

Francogallice

vertes

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
vertes	forma pluralis · genus femininum	adiectivi vert

Appellatio pronuntiatusque

API: [vɛʁt]

Syllabificatio phonetica: vertes — morphologica: vert-es

Lusitane

vertes

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
vertes	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	verter

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈvɛɾ.tɨʃ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: ver·tes — morphologica: vert-es

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

•  Vertes  te ad alteram scholam; disseres de triumpho: “quid tandem habet iste currus, quid vincti ante currum duces, quid simulacra oppidorum, quid aurum, quid argentum, quid legati in equis et tribuni, quid clamor militum, quid tota illa pompa? Inania sunt ista, mihi crede, delectamenta paene puerorum, captare plausus, vehi per urbem, conspici velle. Quibus ex rebus nihil est quod solidum tenere, nihil quod referre ad voluptatem corporis possis.” —In L. Calpurnium Pisonem oratio Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → vertes (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - In L. Calpurnium Pisonem oratio. (The Latin Library): XXV. [60] — vertes