vertet

Formae affines

More information Forma, Persona ...

API: /ˈwer.tet/

Syllabificatio phonetica: ver·tet — morphologica: vert-et

antiq.

Si ita severis uti stet talea, melius vivet. Taleae ubi trimae sunt, tum denique maturae sunt, ubi liber sese  vertet . Si in scrobibus aut in sulcis seres, ternas taleas ponito easque divaricato, supra terram ne plus IIII digitos transvorsos emineant; vel oculos serito. —De agri cultura M. Porci Catonis ^[1]

saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)

Nam cum sit ornatus orationis varius et multiplex conveniatque alius alii, nisi fuerit accommodatus rebus atque personis non modo non inlustrabit eam, sed etiam destruet et vim rerum in contrarium  vertet . Quid enim prodest esse verba et Latina et significantia et nitida, figuris etiam numerisque elaborata, nisi cum iis in quae iudicem duci formarique volumus consentiant: si genus sublime dicendi parvis in causis, pressum limatumque grandibus, laetum tristibus, lene asperis, minax supplicibus, summissum concitatis, trux atque violentum iucundis adhibeamus? —Institutio oratoria Quintiliani ^[2]

Vide etiam: → vertet (Vicicitatio)

Fontes

[1]
Marcus Porcius Cato - De re rustica (vel: De agri cultura). (Universitas Turicensis): Caput 45. Versus 3 — vertet
[2]
Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber undecimus, I. Tractatus περὶ τοῦ πρέποντος. Quae observanda sint, ut in omni persona et occasione apte dicatur. [2] — vertet

Discretiva