viatori

Discretiva

viatori dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

viātōrī

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viātōrī	casus dativus singularis	substantivi viātor

Appellatio pronuntiatusque

API: /wiaːˈtoːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vi·ā·tō·rī — morphologica: viator-i

Italice

viatori

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viatori	forma pluralis · genus masculinum	substantivi viatore

Appellatio pronuntiatusque

API: /via'tori/

Syllabificatio phonetica: vi·a·to·ri — morphologica: viator-i

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

• «Non longe» inquam «lux abest. Et praeterea quid viatori de summa pauperie latrones auferre possunt? An ignoras, inepte, nudum nec a decem palaestritis despoliari posse?» Ad haec ille marcidus et semisopitus in alterum latus revolutus: «Unde autem» inquit «scio an convectore illo tuo, cum quo sero devorteras, iugulato fugae mandes praesidium?» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes