viatoris

Discretiva

viatoris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viātōris	casus genitivus singularis	substantivi viātor

Appellatio pronuntiatusque

API: /wiaːˈtoːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vi·ā·tō·ris — morphologica: viator-is

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (43 p.C.n.)

• Et quam impatiens iuris aequi pietas Africam fuerit, cunctis apparuit; eodem enim die Scipio Africanus, quo viatoris manibus fratrem abstulerat, tribuno quoque plebis privatus intercessit. —De consolatione ad Polybium Senecae ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• P. Vergilius Maro Mantuanus parentibus modicis fuit ac praecipue patre, quem quidam opificem figulum, plures Magi cuiusdam viatoris initio mercennarium, mox ob industriam generum tradiderunt egregieque substantiae silvis coemendis et apibus curandis auxisse reculam. —De viris illustribus C. Suetoni Tranquilli ^[3][2]

Fontes