victrices

Discretiva

victrices dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
victrīcēs	casus nominativus pluralis	substantivi victrīx
victrīcēs	casus accusativus pluralis	substantivi victrīx
victrīcēs	casus vocativus pluralis	substantivi victrīx
victrīcēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	adiectivi victrīx
victrīcēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	adiectivi victrīx
victrīcēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	adiectivi victrīx
victrīcēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	adiectivi victrīx
victrīcēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	adiectivi victrīx
victrīcēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	adiectivi victrīx

Appellatio pronuntiatusque

API: /wikˈtriːkeːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vic·trī·cēs — morphologica: vic-tric-es

Loci

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Ecquid Hyperboreis ad nos conversus ab oris

Ausonias Caesar iam parat ire vias?

Certus abest auctor, sed vox hoc nuntiat omnis:

Credo tibi, verum dicere, Fama, soles.

Publica victrices testantur gaudia chartae,

Martia laurigera cuspide pila virent.

Rursus, io, magnos clamat tibi Roma triumphos

Invictusque tua, Caesar, in urbe sonas.

Sed iam laetitiae quo sit fiducia maior,

Sarmaticae laurus nuntius ipse veni. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[1][2]

Fontes