victurus

Latine

victūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /wikˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vic·tū·rus — morphologica: vict-ur-us

Notatio

← Latine: vincō

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
victūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	vincō (vincere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	victūrus	victūra	victūrum	nom.	victūrī	victūrae	victūra
gen.	victūrī	victūrae	victūrī	gen.	victūrōrum	victūrārum	victūrōrum
dat.	victūrō	victūrae	victūrō	dat.	victūrīs	victūrīs	victūrīs
acc.	victūrum	victūram	victūrum	acc.	victūrōs	victūrās	victūra
abl.	victūrō	victūrā	victūrō	abl.	victūrīs	victūrīs	victūrīs
voc.	victūre	victūra	victūrum	voc.	victūrī	victūrae	victūra

vīctūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /wiːkˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vīc·tū·rus — morphologica: vict-ur-us

Notatio

← Latine: vīvō

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
vīctūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	vīvō (vīvere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	vīctūrus	vīctūra	vīctūrum	nom.	vīctūrī	vīctūrae	vīctūra
gen.	vīctūrī	vīctūrae	vīctūrī	gen.	vīctūrōrum	vīctūrārum	vīctūrōrum
dat.	vīctūrō	vīctūrae	vīctūrō	dat.	vīctūrīs	vīctūrīs	vīctūrīs
acc.	vīctūrum	vīctūram	vīctūrum	acc.	vīctūrōs	vīctūrās	vīctūra
abl.	vīctūrō	vīctūrā	vīctūrō	abl.	vīctūrīs	vīctūrīs	vīctūrīs
voc.	vīctūre	vīctūra	vīctūrum	voc.	vīctūrī	vīctūrae	vīctūra