vinco

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈwinkoː/, [ˈwɪŋkoː]

(classice)

Syllabificatio phonetica: vin·cō — morphologica: vinc-o

Verbum temporale

vinc|ō, -ere, vīcī, victum ^{[1][2][3][4][5]}

1. √ (Intrans.) in certamine superior esse.
2. (Trans.) aliquem superare.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
vinc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	vincō	vincam		vincēbam	vincerem	vincam
II. sing.	vincis	vincās	vince!	vincēbās	vincerēs	vincēs	vincitō!
III. sing.	vincit	vincat		vincēbat	vinceret	vincet	vincitō!
I. plur.	vincimus	vincāmus		vincēbāmus	vincerēmus	vincēmus
II. plur.	vincitis	vincātis	vincite!	vincēbātis	vincerētis	vincētis	vincitōte!
III. plur.	vincunt	vincant		vincēbant	vincerent	vincent	vincuntō!
Thema	Vox passiva
vinc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	vincor	vincar		vincēbar	vincerer	vincar
II. sing.	vinceris	vincāris	vincere!	vincēbāris	vincerēris	vincēris	vincitor!
III. sing.	vincitur	vincātur		vincēbātur	vincerētur	vincētur	vincitor!
I. plur.	vincimur	vincāmur		vincēbāmur	vincerēmur	vincēmur
II. plur.	vinciminī	vincāminī	vinciminī!	vincēbāminī	vincerēminī	vincēminī	—
III. plur.	vincuntur	vincantur		vincēbantur	vincerentur	vincentur	vincuntor!

Thema	Vox activa
vīc-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	vīcī	vīcerim	vīceram	vīcissem	vīcerō
II. sing.	vīcistī	vīceris	vīcerās	vīcissēs	vīceris
III. sing.	vīcit	vīcerit	vīcerat	vīcisset	vīcerit
I. plur.	vīcimus	vīcerimus	vīcerāmus	vīcissēmus	vīcerimus
II. plur.	vīcistis	vīceritis	vīcerātis	vīcissētis	vīceritis
III. plur.	vīcērunt	vīcerint	vīcerant	vīcissent	vīcerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	vincere	vīcisse	victūrum, -am, -um esse	vincēns		victūrus, -a, -um­
Vox passiva	vincī	victum, -am, -um esse	victum īrī		victus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
vincendī		vincendus, -a, -um			victum	victū

Dictiones derivatae

• victor, victrīx
• victōria
• victōriālis
• Victōriōla
• victōriōsus

Composita

• convincō, convincere
• dēvincō, dēvincere
• ēvincō, ēvincere
• pervincō, pervincere
• supervincō, supervincere

Translationes

In certamine superior esse	dilatare ▼

In certamine superior esse	collabi ▲

Anglice: win (en) Esperantice: venki (eo) Germanice: siegen (de)

Aliquem superare	dilatare ▼

Aliquem superare	collabi ▲

Anglice: conquer (en), vanquish (en) Esperantice: venki (eo) Germanice: besiegen (de), bezwingen (de)

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

P. Ovidius Naso ca. 2-8

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-170

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq.

• denique nos ipsi caecis quaecumque tenebris

tangimus, haud ullo sentimus tincta colore.

Quod quoniam vinco fieri, nunc esse docebo.

omnis enim color omnino mutatur in omnis;

quod facere haud ullo debent primordia pacto;

immutabile enim quiddam superare necessest,

ne res ad nihilum redigantur funditus omnes;

nam quod cumque suis mutatum finibus exit,

continuo hoc mors est illius quod fuit ante. —De rerum natura Lucretii ^[6][7]

class.

• corporibus gelidis incumbit et ordine nullo

oscula dispensat natos suprema per omnes;

a quibus ad caelum liventia bracchia tollens

‘pascere, crudelis, nostro, Latona, dolore,

pascere’ ait ‘satiaque meo tua pectora luctu,

dum pars nostra iacet, et dum per funera septem

efferor. exsulta, victrixque inimica triumpha!

cur autem victrix? miserae mihi plura supersunt,

quam tibi felici: post tot quoque funera vinco!’ —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[8][7]

saec. I.

• Vel cum duo ponentur inter se contraria, quorum tenuisse utrumlibet sufficiat, quale Ciceronis est, Unum quidem certe, nemo erit tam inimicus Cluentio, qui mihi non concedat; si constet corruptum illud esse indicium, aut ab Habito aut ab Oppianico esse corruptum; si doceo non ab Habito, vinco ab Oppianico; si ostendo ab Oppianico, purgo Habitum. —Institutio oratoria Quintiliani ^[9][7]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sed maius mihi in ista victoria prolubium est, cum te non in causa tantum, sed in argumento quoque isto vinco. —Noctes Atticae A. Gellii ^[10][7]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Sub pedibus autem eius iacebat quasi leo hians ore, lingua extensa ex ore eius, et etiam velut quidam homines, quorum alii tubis resonabant, alii quibusdam instrumentis ludicris ioculariter concrepabant, et alii diversis ludis ludebant: quos imago illa simul et ipsum leonem pedibus suis conculcans, hasta quam dextera tenebat acriter transfodiebat, et dixit: Vinco fortem diabolum et te odium et invidiam, atque te, o spurcitia, cum ludentibus fallaci deceptione. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[11][7]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Isti quidem Arsacide, quorum nonnullis me benificiis obnoxium non nego, vel Babilone vel in Parthia saltem retinere moliuntur; obluctor et adhuc finis in dubio est; si vinco, non ante revertentem audies quam reversum; si vincor — quod nonnisi negandi verecundia puto posse contingere — tamen extra Semirameos muros ero. —Epistole familiares Petrarcae ^[12][7]

Fontes