volatu

Discretiva

volatu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
volātū	—	—	—	supinum­	ablativo	volō (volāre)

Forma	Modus flexurae	originis
volātū	casus ablativus singularis	substantivi volātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /woˈlaːtuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vo·lā·tū — morphologica: volat-u

Loci

Marcus Terentius Varro -47/-45

C. Plinius Secundus 23-79

Aulus Gellius ca. 130-170

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Volo a voluntate dictum et a volatu, quod animus ita est, ut puncto temporis pervolet quo volt. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

saec. I.

• hanc initio blandita peregrinatione avide profectam paenitentia in volatu cum labore scilicet subit: reverti incomitatam piget et sequi nec umquam plus uno die pergit, in proximo hospitio deserit. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Non apte igitur usum verbo augurali existimavit in Daedali volatu, nihil ad augurum disciplinam pertinente. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

saec. IV.

• Animam vero non esse corpoream non me putare, sed plane scire, audeo profiteri: tamen habere posse similitudinem corporis et corporalium omnino membrorum quisquis negat, potest negare animam esse, quae in somnis videt vel se ambulare, vel sedere, vel hac atque illac gressu aut etiam volatu ferri ac referri, quod sine quadam similitudine corporis non fit. —De Genesi ad litteram Augustini ^[5][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Unde et pisces ex natatu natabiles; volucres vero ex volatu volatiles dicuntur; homo autem nec natare ad perfectum, nec volare potest, sed pedibus suis super terram incedit, de qua creatus est. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis ^[6][2]

Fontes