Soluto

solūtō ← solūtus ← solvere

Verba allata

• At in eo, qui circumcisus est, sub circulo glandis scalpello deducenda cutis ab interiore colest. Non ita dolet, quia summo soluto deduci deorsum usque ad pubem manu potest; neque ideo sanguis profluet. —De Medicina Celsi ^[1]

• qua in ostentatione ut vi⟨n⟩ctae praebentur accipitri, inplicatis strepitu pinnis, qui non nisi ipsis alarum umeris eliditur, alioquin soluto volatu multum velociores. —Naturalis historia Plinii ^[2]

• … semine in geniculis dependente, feminae copioso, mari iuxta genicula stant⟨e et⟩ rariore ac brevi contortoque, feminae soluto et candido. —Naturalis historia Plinii ^[3]

• … totidem pedum cardine, quot decumano, limitari, semper vero quintanis semitari, hoc est ut quinto quoque palo singulae iugo paginae includantur; solo spisso non nisi repastinato nec nisi viveradicem seri, tenero et soluto vel malleolum sulco vel scrobe. —Naturalis historia Plinii ^[4]

Fontes

1. ↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, 25. p. [1c] — soluto
2. ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber decimus, cap. 52, [108] — soluto
3. ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber 25, cap. 18, [38] — soluto
4. ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber 17, cap. 35, [169] — soluto