soluto

Discretiva

soluto dictio est in variis linguis:

• Hispanice: soluto
• Italice: soluto
• Lusitane: soluto

Formae affines

Latine

solūtō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii solūtus
solūtō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii solūtus
solūtō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtō	casus dativus singularis	substantivi solūtum
solūtō	casus ablativus singularis	substantivi solūtum

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·tō — morphologica: solut-o

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• At in eo, qui circumcisus est, sub circulo glandis scalpello deducenda cutis ab interiore colest. Non ita dolet, quia summo soluto deduci deorsum usque ad pubem manu potest; neque ideo sanguis profluet. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• qua in ostentatione ut vi<n>ctae praebentur accipitri, inplicatis strepitu pinnis, qui non nisi ipsis alarum umeris eliditur, alioquin soluto volatu multum velociores. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, XXV. [1c] — soluto
2. Vicicitatio: soluto.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber decimus, cap. 52, [108] — soluto