Кибела

Кибела (старогрчки: Κυβέλη, Κυβήβη, Κύβελις = „онаа со коса“ или „онаа со секира“) — фригиската божица на шумите и на природната плодност, Големата мајка на сите богови.^[1]

Мермерна скулптура на Кибела

Митот за Кибела

Кибела била фригиска божица на плодноста, азиски пандан на египетската Изида. Најпознатиот мит поврзан со Кибела е оној каде таа се вљубила во момчето Атид (Атис), кој се одликувал со извонредна убавина. Таа го назначила за свој свештеник, но под услов засекогаш да остане невин. Меѓутоа, Атид ја изневерил божицата и сакал да се ожени со една принцеза. Разлутената божица сакала да му се одмзади и се појавила на неговата свадба и сите гости ги зафатил пански страв така што полуделе. Тогаш, полудениот Атис побегнал во шумата каде самиот се осакатил, а од неговата крв никнале синолички.

Во чест на Атид, самата Кибела го воспоставила празникот на жалоста за време на пролетниот еквиноциј. Тогаш, првиот ден, нејзините свештеници (корибанти) оделе во планините, во шумата сечеле бор, го кителе и го носеле во храмот, како симбол на мртвото момче. Вториот ден, со свирката на разни инструменти, го барале Атид, а кога ќе го пронајделе, т.е. некоја слика која го претставувала него, се предавале на голема радост и играле, во придружба на разни инструменти, така што се вртеле во стилот на турските дервиши. Таквиот занос, кој лечел од лудило, го спомнува Аристофан во своите драми.^{[2] [3]}

Наводи

1. „Registar imena i reči s objašnjenjima“ во: Krista Volf, Kasandra. Sarajevo: Svjetlost, 1987, стр. 167.
2. „Objašnjenja i napomene“, во: Aristofan, Lisistrata. Beograd: Rad, 1963, стр. 96.
3. A. V., „Objašnjenja“, во: Apulej, Zlatni magarac, Dereta, Beograd, 2011, стр. 219.