Јуриј Венелин

Јуриј Иванович Венелин (русински: Юрій Іванович Венелін; роден Георги Хуца; 22 септември 1802 – 26 март 1839) бил русин славист, фолклорист, етнограф и филолог познат по неговите истражувања на јазикот, историјата и културата на Бугарија.

Јуриј Венелин
Роден(а)	Георги Хуца 22 септември 1802(1802-09-22) Тибава, Кралство Унгарија
Починал(а)	26 март 1839(1839-03-26) (возр. 36) Москва, Руска империја

Биографија

Венелин е роден во селото Велика Тибава во Субкарпатска Рутенија, Кралство Унгарија (денес во Украина).^[1]

Во 1822 година, Венелин се запишал на Универзитетот во Лавов, каде што го продлабочил своето знаење за словенските јазици и култури. По краток престој во Лавов, тој се преселил во Кишинев, каде што се запознал со јазикот, историјата и културата на бугарските иселеници во Бесарабија. Ова искуство имало клучно влијание врз неговата подоцнежна работа, насочувајќи го кон проучување на бугарскиот народ.

Преселба во Русија и академска кариера

Во 1825 година, Венелин се преселил во Москва, каде се запишал на Империјалниот Московски Универзитет за да студира медицина. Иако формално студирал медицина, неговите интереси останале насочени кон славистиката, етнографијата и историјата. Во Москва, тој се вклучил во интелектуалните кругови на руските слависти, кои биле под влијание на романтичарскиот национализам и панславистичките идеи на XIX век. Овие идеи го инспирирале да се посвети на проучувањето на словенските народи, особено оние под османска власт.

Во 1830, тој бил испратен од Петербуршката академија на науките во Бугарија под Османлиска власт. Ги посетил бугарските градови Варна, Каварна и Силистра, каде запишал народни песни и приказни, стекнувајќи се со знаење за бугарскиот јазик од прва рака.^[2] Во 1836, се запознал со бугарскиот емигрант Васил Априлов во Одеса, со кого водел активна кореспонденција.

Починал во Москва во 1839.^[2]

Дела

• Древние и нынешние болгары в политическом, народописном, историческом и религиозном их отношении к россиянам. Историко-критические изыскания. Т. I. Москва, 1829
• "О характере народных песен у славян задунайских" (1835);
• О зародыше новой болгарской литературы. Москва, 1838
• Влахо-болгарскиe или дако-славянскиe грамоты, собранныe и объясненныe на иждивении Императорской Российской Академии. Санкт-Петербург, 1840
• Древние и нынешние словене в политическом, народописном, историческом и религиозном их отношении к россиянам. Историко-критические изыскания. Т. II. Москва, 1841
• Скандинавомания и еe поклонники или столетние изыскания о варягах. Историко-критическое разсуждение. Москва, 1842
• Критическиe изследованиs об истории болгар, с прихода болгар на Фракийский полуостров до 968 года, или покорения Болгарии Великим князем русским, Святославом. Изданны на иждивении болгарина И. Н. Денкоглу. Москва, 1849
• Древние и нынешние болгары в политическом, народописном, историческом и религиозном их отношении к россиянам. Историко-критические изыскания. Издание второе. Москва, 1856