Арапска пролет

Арапска пролет — низа демонстрации и протести во дел од Арапските земји. Најпрвин, протестите започнале на 18 декември 2010 година во Тунис, а подоцна истите се прошириле во Египет, Алжир, Јемен и Јордан, и со мали инциденти кое се случиле во Мавританија, Саудиска Арабија, Оман, Судан, Сирија, Либија, Мароко.^{[2][3][4][5][6][7][8]} Дел од протестите се преврнале во револуции.^{[9][10][11][12][13][14][15][16]}.

Арапски протести (2010-2014)
Соборени влади   реконструирани влади   Мали протести   Minor protests   Без инциденти
Место	северна Африка и Западна Азија
Дата	18 декември 2010—во тек
Goal	човекови права, демократија[1]
Карактер	Демократизација, нереди, граѓанска непослушност, саможртвување
Жртви	околу 500
Повредени	околу 4.000
Уапсени	околу 1.000

Протестите започнале на 18 декември 2010 со востанието во Тунис, кога Мохамед Буазизи се самозапалил за конфискувањето на неговата стока и главно поради големата корупција во неговата земја.^[17][18][19] Поради слични проблеми во регионот и успешниот протест во Тунис, серија од немири започнале и во Алжир, Јордан, Египет и Јемен,^[20][21] и во помал степен и во други арапски држави.

Првата револуција, во Тунис, завршила кога претседателот Зин ал Абидин бен Али на 14 јануари 2011 година се повлекол од власта и побегнал во Саудиска Арабија. Вниманието на светот по ова се свртел кон Египет, каде масовни протести започнале на 25 јануари 2011 година. По четиридневни протести, претседателот Мубарак понудил реформи, но не и негова лична оставка која била цел на демонстрантите. По осум дена од протестите во поголемите градови во Египет, Мубарак најавил дека ќе се повлече од претседателската функција, по 30 години и нема да бараа уште еден претседателски мандат на претстојните избори. Во истото време, јорданскиот крал Абдула бил именуван за нов премиер^[22] како и претседателот на Јемен, Али Абдула Салех, кој исто така објавил дека нема да се кандитира на идните избори. Тој на власт во земјата е 32 години.^[23]

Дати

Дата на почеток	Земја	Крај	Вид на протест	Исход	Број на жртви
18 декември 2010	Тунис		Мохамед Буазизи се самозапалил за конфискувањето на неговата стока Протести по најголемите улици	Владата била соборена Зин ал Абидин бен Али на 14 јануари 2011 година се повлекле од власта	219[24]
28 декември 2010	Алжир		Протести по најголемите улици	Абдул Азиз Бутефлика објавил крај на вонредната состојба на 3 февруари 2011 година[25]	5
13 јануари 2011	Либија	16 јануари 2011	Протести низ целата земја поради корупција	Владата ќе обезбеди развој на земјата[26]	0
14 јанаури 2011	Јордан		Мали протести	Реконструкција на кабинетот на 1 февруари 2011 година	0
17 јанаури 2011	Мавританија	17 јанаури 2011	Саможртвување		1
17 јанаури 2011	Судан		Мали протести		1
17 јанаури 2011	Оман	17 јанаури 2011	Мали протести		0
18 јанаури 2011	Јемен		Недоверба на владата кон претседателот[27] големи улични демонстрации[28][29]	President announced he will not seek another term (February 2, 2011)[30]	0
21 јанаури 2011	Саудиска Арабија	29 јанаури 2011	Саможртвување[31] улични демонстрации[32]		4
25 јанаури 2011	Египет		Национални протести и востанија	Промена на раководството на земјаѕа 29 јануари 2011 President објавил дека нема да бара уште еден мандат	Повеќе од 300
26 јанаури 2011	Сирија		Саможртвување		1
30 јанаури 2011	Мароко		Саможртвување		0
1 февруари 2011	Џибути	1 февруари 2011	Мирни протести		0
Вкупно жртви:	607