Емануел Сведенборг

Емануел Сведенборг (швед. Emanuel Swedenborg), (роден како Емануел Сведберг; 8 февруари 1688^[1]–29 март 1772) — шведски научник, филозоф, мистик^[2] и теолог.

Емануел Сведенборг
Miscellanea de rebus naturalibus, 1911
Период	Филозофија на XVIII век
Подрачје	Западна филозофија
Школа	Теозофија, мистицизам инспиратор на Сведенборгијанизмот
Влијанија од Платон, Аристотел, Плотин, Рене Декарт, Лајбниц
Влијаел врз Имануел Кант, Вилијам Блејк, Аугуст Стриндберг, Шарл Бодлер, Борхес, Карл Јунг, Ралф Валдо Емерсон, Џорџ Инес

Сведенборг имал плодна кариера како пронаоѓач и научник. На педесет и шестгодишна возраст, ја започнал својата духовна фаза, во која имал чудни соништа и визии. Ова кулминирало со духовно будење, а самиот изјавил дека е одреден од Бога да ја напише небесната доктрина за реформа на христијанството. Тврдел дека Господ му ги отворил очите, и дека од тогаш слободно можел да оди во рајот и пеколот, и да разговара со ангели, демони, и други духови. Во последните 28 години од својот живот, напишал и објавил 18 теолошки трудови, од кои најпознато е делото „Рај и пекол“ (1758),^[3] како и неколку непубликувани теолошки трудови.

Сведенборг го отфрлил општото објаснување за тројството како за три личности, за кое рекол дека не е учење што потекнува во раното христијанство. Наместо тоа, во своите теолошки записи објаснил дека Светото тројство е една личност, во еден Бог, Господ Исус Христос. Тој исто така ја отфрлил доктрината за спасение само преку вербата, сметајќи дека за спасение се потребни и вера и милосрдноста, а не едното без другото. Целта на вербата, според Сведенборг, е да го води човекот низ животот преку вистините, во кои спаѓа милосрдноста.

Сведенборг избвршил влијание врз повеќемина писатели, меѓу кои: Вилијам Блејк, Елизабет Барет Браунинг, Аугуст Стриндберг, Ралф Валдо Емерсон, Шарл Бодлер, Балзак, Вилијам Батлер Јејтс и Карл Јунг.

Но, еден од најистакнатите шведски автори, Јохан Хенрик Келгрен го нарекувал Сведенборг „будала“.^[4] Во Шведска, во 1768 година се одржало судење за ерес против записите на Сведенборг, и против двајца кои ги промовирале неговите идеи. Со кралски декрет во 1770 година е прогласено дека делата на Сведенборг се „чиста заблуда“ и дека не треба да се учат, иако неговиот систем на теолошките мисли не е прегледан.^[5]