Натанаил Кучевишки

Натанаил Кучевишки познат и како Натанаил Охридски и Пловдивски или Натанаил Зографски (родено световно име: Нешо Стојанов Бојкикев; 26 октомври 1820 — 18 септември 1906 ) — егзархиски митрополит на Бугарската егзархија^[1] и помaгач на македонското револуционерно ослободително движење во времето на Големата источна криза.

Натанаил Кучевишки
Роден	26 октомври 1820 Кучевиште, Отоманско Царство
Починал	1906 Пловдив, Бугарија

Животопис

Ран живот и образование

Роден е во село Кучевиште, Скопско во 1820 година, како прво дете на Стојан и Стоја Бојкикеви. Натанаил своето прво образование го стекнал во богатата библиотека на Кучевишкиот манастир „Свети Архангел“, каде учел од 1826 до 1829 година. Потоа продолжил во манастирот „Благовештение Богородично“ крај Побоже (1829–1832) и во келијното училиште при црквата „Свети Спас“ во Кучевиште. Во 1832 година учел во Скопје кај даскал Никола, а во 1835 година заминал за Самоков, каде продолжил со своето образование кај учителот Никола Тонџоров, и каде што учел заедно со Јордан Хаџи Константинов Џинот.

Буквар славено-българскiй, Букурешт, 1865

Потоа заминал во Прилеп. По замонашувањето во Зографскиот манастир на Света Гора (1837) завршува духовна богословија во Одеса и духовна академија во Киев. Извесно време повторно престојува на Света Гора, а потоа управува со Добровецкито манастир во Молдавија.

Охридски митрополит

По формирањето на Бугарската егзархија е ракоположен за прв егзархиски митрополит во Охрид. За време на престојот во овој град (1874-1877) доаѓа до конфликт со Григор Прличев и тамошното граѓанство. Протеран е од Охрид во Цариград на почетокот на Руско-турската војна (1877-1878) од страна на турските власти кои се сомневале во неговата лојалност.

Преминување во Бугарија

Митрополит Натанаил во 1892 година

Од таму тајно се префрла во Пловдив по неговото ослободување од руските војски каде ќе престојува кратко време. Потоа преку Софија пристигнува во Ќустендил и станува еден од организаторите на Македонското (Кресненското) востание. Формира доброволечки чети и благотворителни комитети во пограничните реони на Бугарија спрема Отоманското Царство и се поврзува со познатите македонски војводи Дедо Иљо Малешевски и Димитар Поп-Георгиев Беровски.

Сепак во пресудните моменти застанува на страната на софискиот комитет „Единство“ кој ги застапувал бугарските интереси во Македонија, но неговите заложби успеваат да го спасат од ликвидација и да го ослободат од ќустендилскиот затвор Димитар Поп-Георгиев Беровски. По неуспехот на востанието егзархијата го назначува за управник во Ловчанската епархија. Од 1891 до крајот на животот е на функцијата митрополит во Пловдив.

Автор е на трудови со црковно-историски и автобиографски карактер каков што е „Жизнеописание митрополита охирдско-пловдискаго Натанаила-автобиографични бележки“.