Славој Жижек

Славој Жижек (словенечки: Slavoj Žižek; р. 21 март 1949) — словенечки филозоф и критичар на културата^[1] кој работи во традициите на хегелијанството, марксизмот и Лакановата психоанализа. Има придонесено за развојот на политичката теорија, теоријата на филмот и теоретската психоанализа. „Еден од најпознатите јавни интелектуалци на светот“, според Џон Н. Греј^[2], се смета дека „Жижек е денес она што Жак Дерида беше во осумдесеттите: омилен мислител за младата европска интелектуална авангарда“.^[3]

Славој Жижек
Славој Жижек во Ливерпул, 2008 г.
Роден(а)	21 март 1949(1949-03-21) (76 г.) Љубљана, НР Словенија, ФНРЈ
Школа	хегелијанство психоанализа марксизам
Претежна дејност	онтологија · теорија на филмот психоанализа идеологија · теологија марксизам
Влијанија од Г. В. Ф. Хегел · Ф. В. Ј. Шелинг Жак Лакан · Карл Маркс Фридрих Енгелс · Теодор В. Адорно Сигмунд Фројд · Владимир Илич Ленин Ернесто Лаклау Максимилијан Робеспјер Жан Жак Русо Божидар Дебењак
Влијаел врз Мајкл Хардт · Аленка Зупанчич · Тери Иглтон

Жижек работи како виш истражувач на Институтот за социологија и филозофија при Универзитетот во Љубљана, Словенија, а и како професор на Европската Постдипломска школа.^[4] Како визитинг професор предавал и на Универзитетот во Чикаго, Универзитетот Колумбија, Лондонскиот Конзорциум, Универзитетот Принстон, Универзитетот во Њујорк и низа други. Во моментов е интернационален директор на Институтот за општествени науки Биркбек при Лондонскиот универзитет и претседател на Здружението за теоретска психоанализа од Љубљана.^[5]

Жижек користи примери од популарната култура да ја објасни теоријата на Жак Лакан и користи Лакановата психоанализа, хегеловска филозофија и марксистичка критика на економијата за да ги толкува и зборува за совреемените општествени феномени, меѓу кои финансиската криза која започна во 2007 г. Во 2008 година во интервју со Ејми Гудман се опишал себеси како „комунист во квалификувана смисла“, а во 2009 г. како „радикален левичар“.^[6][7]

Жижек е атеист. Има изјавено дека не ја смета религијата за непријател туку за едно од полињата на борба. Тој исто така се има нарекувано и „христијански материјалист“. Тој верува дека универзалистичкиот аспект на христијанството треба да се секуларизира во милитантнен егалитаризам, наспроти „паганското сфаќање на судбина“^[8] Овој универзализам тој го изведува од она за што верува дека е наводната христијанска смрт на Бог: Бог умрел на крстот и живее понатаму како „Светиот дух“, односно, во човечката заедница.^{[се бара извор]}

Во 2006 г. Жижек напиша мислење објавено во Њујорк тајмс насловено „Атеизмот е наследство за кое вреди да се бориме“ и искажа поддршка за пропагирањето на атеизмот на континентот.^[9] Има напишано повеќе дела за реинтерпретацијата на религиозното или теолошкото, како „Куклата и џуџето“, „За верувањето“ и „Кршливото апсолутно“.

Признание

Жижек беше изгласан на 25 место во Анкетата за 100 врвни јавни интелектуалци во 2010.^[10]

Библиографија

Други цитирани дела

• Canning, P. "The Sublime Theorist of Slovenia: Peter Canning Interviews Slavoj Žižek" in Artforum, Issue 31, March 1993, pp. 84–9.

Критички вовед за мислата на Жижек

• Christopher Hanlon, "Psychoanalysis and the Post-Political: An Interview with Slavoj Žižek." New Literary History 32 (Winter, 2001).
• Tony Myers, Slavoj Žižek (London: Routledge, 2003).
• Sarah Kay, Žižek: A Critical Introduction (Cambridge: Polity, 2003).
• Ian Parker, Slavoj Žižek: A Critical Introduction (London: Pluto Press, 2004).
• Matthew Sharpe, Slavoj Žižek, a little piece of the Real (London: Ashgate, 2004).
• Rex Butler, "Slavoj Žižek: Live Theory" (London: Continuum, 2005).
• Jodi Dean, Žižek's Politics (London: Routledge, 2006).
• Walter A. Davis, "Slavoj Zizek, or the Jouissance of the Abstract Hegelian" in Death's Dream Kingdom (London: Pluto Press, 2006).
• Adam Kotsko, Žižek and Theology (New York: T & T Clark, 2008).
• Marcus Pound, Žižek: A (Very) Critical Introduction (Interventions) (Grand Rapids: Eerdmans, 2008).
• Adrian Johnston, Žižek's Ontology: A Transcendental Materialist Theory of Subjectivity (Evanston: Northwestern University Press, 2008).
• Adrian Johnston, Badiou, Žižek, and Political Transformations: The Cadence of Change (Evanston, Northwestern University Press, 2009).
• Dominik Finkelde, Slavoj Žižek zwischen Lacan und Hegel. Politische Philosophie, Metapsychologie, Ethik (Wien: Turia + Kant, 2009).
• Paul A. Taylor, Žižek And The Media (Cambridge: Polity Press, 2010).
• Raoul Moati (ed.), Autour de S., Žižek, Psychanalyse, Marxisme, Idéalisme Allemand, Paris, PUF, "Actuel Marx", 2010
• Fabio Vighi, On Žižek’s Dialectics: Surplus, Subtraction, Sublimation, (Continuum, 2010).
• Matthew Sharpe and Geoff Boucher "Zizek's and Politics: A Critical Introduction" (Edinburgh University Press, 2010)
• Chris McMillan, "Žižek and Communist Strategy: On the Disavowed Foundations of Global Capitalism" (Edinburgh University Press, 2012)