Староокситански јазик

Староокситански јазик (окситански: occitan ancian) нарекуван и старопровансалски јазик – најраниот облик на окситороманските јазици како што е пренесен во записите од осмиот до четиринаесеттиот век.^[1][2] Староокситанскиот вообичаено ги вклучува раноокситанскиот и староокситанскиот јазик. Средноокситанскиот понекогаш е вклучуван во староокситанскиот, а понекогаш во модерниот окситански јазик.^[3] Поимот окситан (occitanus) се појавил околу 1300 година^[4], па во средновековните текстови староокситанскиот стои како „романски“ или „провансалски“ јазик.

староокситански
старопровансалски
Застапен во	Прованса
Ера	VIII до XIV век
Јазично семејство	индоевропско италско романско западно галороманско окситороманско староокситански
Јазични кодови
ISO 639-2	pro
ISO 639-3	pro

Историја

Меѓу најраните записи на окситанскиот јазик се Tomida femina, Boecis, и Cançó de Santa Fe. Староокстинскиот, јазикот кој го користеле трубадурите, бил првиот романски јазик со книжевен корпус и имал огромно влијание на развојот на лирската поезија кај другите европски јазици. Интерпункцијата била одлика на правописот и истата денес преживува во каталонскиот и гасконскиот јазик. Старокаталонскиот јазик произлегол од староокситанскиот меѓу единаесеттиот и четиринаесеттиот век. Рани текстови на каталонски се Homilies d'Organyà, Cançó de Santa Fe и Greuges de Guitard Isarn.

Фонологија

Староокситанскиот се менувал и еволуирал низ историјата. Изговорот на староокситанскиот е реконструиран врз основа на последните еволутивни промени на јазикот.^[1][2]