Damnatio memoriae

Damnatio memoriae е современа латинска фраза што значи „осуда на меморијата“ или „проклетство на меморијата“ и што укажува дека едно лице треба да биде исклучено од официјалната евиденција. Во зависност од степенот, може да се работи и за историски негационизам. Има многу начини на извршување на damnatio memoriae, вклучувајќи уништување на слики, отстранување на имиња од натписи и документи, па дури и целосно или значително ревидирање на историјата. Терминот може да се примени и за други случаи на официјално чистење. Оваа практика е забележана уште во периодот на египетското Ново Кралство, кога бил направен обид да се избришат од историјата фараоните Хатшепсут и Ехнатон.^[1]

Северан Тондо, ок. 199 г.п.н.е. Тондо на семејството Северан, со портрети на Септимиј Север, Јулија Домна и нивните синови Каракала и Гета. Лицето на еден од синовите на Север и Јулија е избришано; најверојатно на Гета, како резултат на damnatio memoriae нареден од неговиот брат Каракала по смртта на Гета.

Оваа практика била позната и во Античка Грција.^[2] Атињаните честопати уништувале натписи кои се однесувале на поединци или настани што повеќе не сакале да ги одбележуваат.^[3] Откако Тимотеј бил осуден за предавство и отстранет од функцијата генерал во 373 година п.н.е., сите референци за него како генерал биле избришани од поморскиот каталог од претходната година.^[3] Најцелосен пример е систематското отстранување на сите референци за Антигонидите од натписите во Атина, во 200 год. п.н.е. кога биле опколени од антигонидскиот крал Филип V Македонски за време на Втората македонско-римска војна.^[4] Еден декрет со кој се велича Деметриј Полиорцете (прадедото на Филип V) бил искршен и фрлен во бунар.^[3]

Во Делфи, почесниот натпис поставен помеѓу 337 и 327 година п.н.е. за Аристотел и неговиот внук Калистен, двајца филозофи кои биле тесно поврзани со Македонците, биле искршени и фрлени во бунар по смртта на Александар Македонски во 323 година п.н.е.^[3]