Еденска градина
From Wikipedia, the free encyclopedia
Во аврамските религии, Еденската градина или Едемска градина (библиски хебрејски: גַּן־עֵדֶן ) или Господова градина (библиски хебрејски: גַּן־יְהֹוֶה and библиски хебрејски: גַן־אֱלֹהִים), исто така викана и Земен рај, е библиски рај опишан во Битие 2–3 и Езекил 28 и 31.[1][2]
Местоположбата на Еден е опишана во Книгата Битие како извор на четири притоки. Дадени се различни претпоставки за неговата местоположба:[3] на врвот на Персискиот Залив, во јужна Месопотамија (сега Ирак) каде што реките Тигар и Еуфрат се влеваат во морето;[4] и во Ерменија.[5][6][7]
Како наративот за потопот во книгата Битие, наративот за создавањето книгата Битие и приказната за Вавилонската кула, приказната за Еден го одгласува месопотамискиот мит за кралот, како исконски човек, кој е сместен во божествена градина за да го чува дрвото на животот.[8] Хебрејската Библија ги прикажува Адам и Ева како голи шетаат низ рајската градина поради нивната безгрешност.[9]
Еден исто така се спомнува во Библијата на други места во книгите Битие,[10] Исаија 51:3,[11] Езекил 36:35,[12] и Јоил 2:3;[13] Захарија 14 и Езекил 47 користат рајски слики без да го именуваат Еден.[14]
Името потекнува од акадскиот збор edinnu, од сумерски збор edin што значи рамница или степа, тесно поврзан со арамејскиот коренски збор што значи плоден, добро наваден.[2] Друго толкување го поврзува името со хебрејскиот збор за „задоволство“; така што Вулгата гласи paradisum voluptatis во 1. Мојсеева 2:8, а Библијата на Дуај-Рајмс, која следи, го има составот „И Господ Бог засади рај на задоволство“.[15]
За некои христијани, особено во православната традиција, Еден се смета за стварност надвор од емпириската историја што влијае на целата историја на универзумот како што се гледа во идејата за атемпорален пад што го одделува сегашниот намален облик на време на човештвото од божествениот живот во Еден. Оваа идеја за атемпорално одвојување од Еден неодамна ја бранеле теолозите Дејвид Бентли Харт, Џон Бер и Сергеј Булгаков, а исто така има корени во делата на неколку рани црковни отци, особено Ориген и Максим Исповедник.[16][17][18][19][20]