Роберто Баџо
италијански фудбалер / From Wikipedia, the free encyclopedia
Роберто Баџо (роден на 18. февруари 1967. година) — поранешен италијански професионален фудбалер кој главно играl како втор напаѓач или како офанзивен играч за врска, иако бил способен да игра на неколку офанзивни позиции.[5] Тој е поранешен претседател на техничкиот сектор на Италијанската фудбалска федерација. Технички надарен креативен плејмејкер и специјалист за директни слободни удари, вештини за дриблинг и постигнување голови, Баџо нашироко се смета за еден од најдобрите играчи на сите времиња. Во 1999 година, Баџо го освоил четвртото место според ФИФА играч на векот избран преку интернет анкета,[6] и бил избран во Дрим тимот на Светските фудбалски првенства во 2002 година [7] Во 1993 година, тој бил прогласен за најдобар играч на годината од ФИФА и ја освоил Златната топка. Во 2004 година, тој бил именуван од Пеле во ФИФА 100, список на најголеми живи играчи во светот.[8]
Роберто Баџо | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Роберто Баџо во 2013 | ||||||||||||||||||
Лични податоци | ||||||||||||||||||
Полно име | Роберто Баџо[1] | |||||||||||||||||
Роден на | 18 февруари 1967(1967-02-18) (57 г.)[2] | |||||||||||||||||
Роден во | Калдогно, Италија[2] | |||||||||||||||||
Висина | 1.74 м[2] | |||||||||||||||||
Играчки податоци | ||||||||||||||||||
Позиција | напад | |||||||||||||||||
Младинска кариера | ||||||||||||||||||
1974–1980 | Калдогно | |||||||||||||||||
1980–1983 | Виченца | |||||||||||||||||
Кариера* | ||||||||||||||||||
Години | Клуб | Наст.† | (Гол.)† | |||||||||||||||
1982–1985 | Виченца | 36 | (13) | |||||||||||||||
1985–1990 | Фјорентина | 95 | (39) | |||||||||||||||
1990–1995 | Јувентус | 141 | (78) | |||||||||||||||
1995–1997 | Милан | 51 | (12) | |||||||||||||||
1997–1998 | Болоња | 30 | (22) | |||||||||||||||
1998–2000 | Интер | 42 | (11) | |||||||||||||||
2000–2004 | Бреша | 95 | (45) | |||||||||||||||
Total | 490 | (220) | ||||||||||||||||
Репрезентација | ||||||||||||||||||
1984 | Италија 16[3] | 4 | (3) | |||||||||||||||
1988–2004 | Италија[4] | 56 | (27) | |||||||||||||||
Honours
| ||||||||||||||||||
|
Баџо настапил за Италија на 56 натпревари, постигнувајќи 27 гола и е заеднички четврти најдобар стрелец за својата репрезентација, заедно со Алесандро Дел Пјеро. Тој учествувал во италијанскиот тим кој завршил на третото место на Светскиот куп на ФИФА 1990 година, постигнувајќи два голови. На Светското првенство во 1994 година, тој ја предводел Италија до финалето, постигнувајќи пет гола, ја добил Сребрената топка на Светското првенство и бил именуван во Ол-стар тимот на Светскиот куп. Иако бил главна ѕвезда за Италија на турнирот, тој го промашил одлучувачкиот пенал во пенал-серијата во финалето против Бразил. На Светското првенство 1998 година, тој постигнал два гола пред Италија да биде елиминирана од Франција во четврт-финалето. Баџо е единствениот Италијанец кој постигнал гол на три Светски првенства и со девет гола го држи рекордот за најмногу постигнати голови на светските турнири за Италија, заедно со Паоло Роси и Кристијан Виери.[9]
Во 2002 година, Баџо станал првиот италијански играч во повеќе од 50 години кој постигнал повеќе од 300 голови во кариерата; тој е петти Италијанец со најмногу голови во сите натпреварувања со 318 гола. Во 2004 година, за време на последната сезона од неговата кариера, Баџо станал првиот играч во повеќе од 30 години кој постигнал 200 гола во Серија А, и е седми најдобар стрелец на сите времиња во Серија А, со 205 гола.[10] Во 1990 година, тој се преселил од Фјорентина во Јувентус за светски рекорден трансфер.[11] Баџо освоил две титули во Серија А, Копа Италија и Куп на УЕФА, играјќи за седум различни италијански клубови во текот на неговата кариера (Виченца, Фјорентина, Јувентус, Милан, Болоња, Интер и Бреша).
Баџо е познат како Il Divin Codino („Божествената опашка“), за фризурата што ја носел во поголемиот дел од неговата кариера, за неговиот талент и за неговите будистички верувања.[12] Во 2002 година, Баџо бил номиниран за амбасадор на добра волја на Организацијата за храна и земјоделство на Обединетите нации. Во 2003 година, тој бил инаугуративен добитник на наградата Golden Foot. Како признание за неговиот активизам за човекови права, тој ја добил наградата „Човек на мирот“ од лауреатите на Нобеловата награда за мир во 2010 година. Во 2011 година, тој станал првиот фудбалер кој бил примен во Куќата на славните на италијанскиот фудбал. Во текот на неговата кариера, вклучувајќи ги и пријателските натпревари, Баџо постигнал 425 гола.[13]