സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത
സുറിയാനി ആരാധനാക്രമ ഭാഷയാക്കിയ പൗരസ്ത്യ ക്രിസ്തീയത / From Wikipedia, the free encyclopedia
സുറിയാനി ഭാഷയിൽ അടിസ്ഥാന ദൈവശാസ്ത്ര രചനകളും പരമ്പരാഗത ആരാധനാക്രമങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്ന പൗരസ്ത്യ ക്രീസ്തീയ ശാഖയാണ് സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത (സുറിയാനി: ܡܫܝܚܝܘܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ: മ്ശീഹായൂത്താ സുറിയയ്താ അഥവാ മ്ശീഹോയൂത്തോ സുറിയയ്തോ)[1][2][3] സുറിയാനി എന്നത് അറമായ ഭാഷയുടെ ഒരു രൂപഭേദം ആയതുകൊണ്ടും അറമായഭാഷയുടെ ഒരു പര്യായപദമായി ആ പേര് ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നതുകൊണ്ടും വിശാലമായ അർത്ഥത്തിൽ അറമായ ക്രിസ്തീയതയെ മുഴുവനായും ഈ പേര് കൊണ്ട് വിശേഷിപ്പിക്കാം.[4][5][6]
ഗ്രീക്ക്, ലത്തീൻ എന്നിവയോടൊപ്പം ആദിമ നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ ക്രിസ്തീയതയുടെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട മൂന്ന് ഭാഷകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു സുറിയാനി.[7] മദ്ധ്യപൂർവ്വദേശത്തും ഏഷ്യയിലെ മറ്റ് പൗരാണിക ക്രൈസ്തവ കേന്ദ്രങ്ങളിലുമായി മദ്ധ്യകാലത്തിന്റെ ആരംഭത്തോടെ സവിശേഷമായ ഒരു ക്രിസ്തീയ ശാഖ രൂപപ്പെടുന്നതിന് സുറിയാനി ഭാഷ സഹായകമായി. ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും ചരിത്രപരവുമായ കാരണങ്ങളാൽ വിഭിന്നമായിത്തീർന്ന നിരവധി ആരാധനാക്രമ, ദൈവശാസ്ത്ര, സഭാ പൈതൃകങ്ങളും അവ പിന്തുടരുന്ന വ്യത്യസ്ത ക്രൈസ്തവ സഭാവിഭാഗങ്ങളും സുറിയാനി ക്രിസ്തീയതയുടെ ഭാഗമായി രൂപപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ഈ സഭകളും പൊതുവായ സുറിയാനി പൈതൃകത്തെ ഒരുപോലെ അംഗീകരിക്കുന്നവയാണ്.[8][9] സുറിയാനി ക്രിസ്തീയതയിലെ ദിവ്യബലി അർപ്പണത്തെ പരിശുദ്ധ കുർബാന അഥവാ പരിശുദ്ധ ഖൂറോബോ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. പരിശുദ്ധ ബൈബിളിന്റെ സുറിയാനി വിവർത്തനമായ പ്ശീത്താ ബൈബിൾ ആണ് സുറിയാനി സഭകൾ തങ്ങളുടെ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്.
സുറിയാനി ക്രിസ്തീയതയിൽ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത ആചാരക്രമപാരമ്പര്യങ്ങളുണ്ട്: കൽദായ ആചാരക്രമവും അന്ത്യോഖ്യൻ സുറിയാനി ആചാരക്രമവും.[10] കൽദായ ആചാരക്രമം പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി, അസ്സീറിയൻ, സസ്സാനിദ്, ബാബിലോണിയൻ, സെലൂക്യൻ, പേർഷ്യൻ എന്നീ പേരുകളിലും അറിയപ്പെടാറുണ്ട്.[11] ഇതിലെ ദിവ്യബലിക്രമം മാർ അദ്ദായി, മാർ മാറി എന്നിവരുടെ പേരിലുള്ളതാണ്. പരമ്പരാഗത ക്രൈസ്തവ സഭകളിൽ ഒന്നായ കിഴക്കിന്റെ സഭയുടെ പൈതൃകം പിന്തുടരുന്ന സഭകളാണ് ഈ ആചാരക്രമം അനുവർത്തിക്കുന്നത്. കിഴക്കിന്റെ അസ്സീറിയൻ സഭ, കിഴക്കിന്റെ പുരാതന സഭ, കൽദായ കത്തോലിക്കാ സഭ, സിറോ-മലബാർ സഭ എന്നിവ ഈ ആരാധനാക്രമമാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. അദ്ദായിയുടെയും മാറിയുടെയും അനാഫൊറയ്ക്ക് പുറമേ മോപ്സുവേസ്ത്യയിലെ തെയദോറിന്റെയും, നെസ്തോറിയസിന്റെയും പേരുകളിൽ ഉള്ള രണ്ട് അനാഫൊറകൾകൂടി ഈ ആചാരക്രമത്തിലുണ്ട്. അന്ത്യോഖ്യൻ സുറിയാനി ആചാരക്രമം പാശ്ചാത്യ സുറിയാനി ആചാരക്രമം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. കുറേക്കൂടി വിശാലമായ അന്ത്യോഖ്യൻ ആചാരക്രമ കുടുംബത്തിലെ ഒരു ശാഖയാണിത്. മാർ യാക്കോബിന്റെ പേരിലാണ് ഇതിലെ പ്രധാന ദിവ്യബലിക്രമം അറിയപ്പെടുന്നത്. മോറോനായ, യാക്കോബായ അഥവാ സുറിയാനി ഓർത്തഡോക്സ് എന്നീ ഉപവിഭാഗങ്ങൾ ഇതിലുണ്ട്. മാറോനായ സുറിയാനി കത്തോലിക്കാ സഭ, സുറിയാനി ഓർത്തഡോക്സ് സഭ (യാക്കോബായ സഭ), അതിൽ നിന്ന് രൂപമെടുത്ത സുറിയാനി കത്തോലിക്കാ സഭ എന്നിവയും ഇന്ത്യയിലെ വിവിധ പുത്തങ്കൂർ മലങ്കര സഭകളും ഈ ആചാരക്രമം പിന്തുടരുന്നവയാണ്.
ഇന്ത്യയിൽ മാർത്തോമാ നസ്രാണികൾ എന്ന തദ്ദേശീയ ക്രിസ്തീയ വിഭാഗം സുറിയാനി ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. ചരിത്രപരമായി കിഴക്കിന്റെ സഭയുടെ ഭാഗമായി നിലനിന്നിരുന്ന ഇവർ കൽദായ ആചാരക്രമം പിന്തുടർന്നുവന്നു. 16, 17 നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ പോർച്ചുഗീസ് റോമൻ കത്തോലിക്കാ അധിനിവേശത്തെ തുടർന്ന് ഈ വിഭാഗം രണ്ടായി പിളർന്നു. ഈ പരമ്പരാഗത കൽദായ സമൂഹത്തെ ഇന്ന് പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത് പഴയകൂർ വിഭാഗങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന സീറോ-മലബാർ കത്തോലിക്കാ സഭയും കൽദായ സുറിയാനി സഭയും ആണ്. പുത്തങ്കൂർ സഭകൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന മറുവിഭാഗം 1665 മുതൽ സുറിയാനി ഓർത്തഡോക്സ് സഭയുമായി ബന്ധത്തിൽ എത്തിച്ചേരുകയും യാക്കോബായ ശാഖയിൽപ്പെട്ട അന്ത്യോഖ്യൻ സുറിയാനി ആരാധനാക്രമം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. സുറിയാനി ഓർത്തഡോക്സ് സഭയുടെ ഭാഗമായ മലങ്കര യാക്കോബായ സുറിയാനി ഓർത്തഡോക്സ് സഭയും അതിൽ നിന്ന് വിവിധ കാലങ്ങളിൽ വേർപെട്ട മലങ്കര ഓർത്തഡോക്സ് സുറിയാനി സഭ, മലങ്കര സുറിയാനി കത്തോലിക്കാ സഭ, മലങ്കര മാർത്തോമാ സുറിയാനി സഭ, മലബാർ സ്വതന്ത്ര സുറിയാനി സഭ എന്നിവയും ഇവയുടെ വിവിധ അവാന്തര പ്രോട്ടസ്റ്റന്റ് സഭകളും ഈ വിഭാഗത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു.[12]
ക്രി. വ. ആദ്യ നൂറ്റാണ്ടിലെ വടക്കൻ മെസപ്പൊട്ടാമിയയിലെ എദേസ്സ കേന്ദ്രീകരിച്ച് വികസിച്ച ഒരു അറമായ ഭാഷാ വകഭേദമാണ് സുറിയാനി ഭാഷ.[13] യേശുക്രിസ്തു സംസാരിച്ചിരുന്നത് അറമായ ഭാഷയുടെ ഗലീലേയൻ വകഭേദമാണ്.[14] അറമായഭാഷയുടെ ഉപയോഗം സുറിയാനി ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് പ്രത്യേക അഭിമാനത്തിന് കാരണമാണ്.[15] എദേസ്സയിൽ ഉപയോഗത്തിൽ ഇരുന്ന ഭാഷ രൂപം ക്രൈസ്തവ രചനകളിൽ പ്രാമാണ്യം ആർജിക്കുകയും അറമായ ഭാഷ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളിൽ ക്രിസ്തുമതത്തിന്റെ പ്രചരണത്തിനും അനുവർത്തനത്തിനും പൊതുവായ മാദ്ധ്യമമായി സ്വീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു.[1] റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിനും സസ്സാനിദ് സാമ്രാജ്യത്തിനും ഇടയിൽ ഇരു സാമ്രാജ്യങ്ങളും തമ്മിൽ പരസ്പര സമ്പർക്കവും സംഘർഷവും പതിവായി അരങ്ങേറിയിരുന്ന അന്ത്യോഖ്യ മുതൽ സസ്സാനിദ് തലസ്ഥാനമായ സെലൂക്യാ-ക്ടെസിഫോൺ വരെയുള്ളതും അതിനു കിഴക്കോട്ടും വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന വിശാലമായ ഭൂപ്രദേശം മുഴുവൻ സുറിയാനി അഥവാ അറമായ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ആധുനിക തുർക്കി, ലെബനോൻ, സിറിയ, ഇസ്രായേൽ, പലസ്തീൻ, ജോർദ്ദാൻ, ഇറാഖ്, ഇറാൻ എന്നിവിടങ്ങൾ ഇതിൽപ്പെടുന്നു.[2][1]