Empayar Perancis Pertama

Empayar Perancis Pertama (Bahasa Perancis: Empire français), atau lebih dikenali sebagai Empayar Napoleon, ialah empayar yang ditubuhkan oleh Napoleon Bonaparte selepas beliau menamatkan era Konsulat Perancis. Empayar ini wujud dari 18 Mei 1804 hingga 6 April 1814, serta secara singkat pada 20 Mac hingga 7 Julai 1815 semasa Seratus Hari.^[1]

Empayar Perancis Empire Français
1804–1814 1815
Bendera Jata
Lagu kebangsaan: "Chant du Départ'"
Ibu negara	Paris
Bahasa yang umum digunakan	Perancis
Agama	Katolik Rom
Kerajaan	Monarki mutlak
Maharaja
• 1804–1814/1815	Napoleon I
• 1815	Napoleon II
Badan perundangan	Parliament
• Dewan Pertuanan	Senate
• Dewan Rakyat	Corps législatif
Era Sejarah	Perang Napoleon
• Constitution adopted	18 Mei 1804
• Napoleon I naik tahta	2 Disember 1804
• Perjanjian Fontainebleau	11 April 1814
• Seratus Hari	20 March – 7 Julai 1815
Keluasan
1812	2,100,000 km2 (810,000 bt2)
Penduduk
• 1812	44000000
Mata wang	French Franc
Kod ISO 3166	FR
Didahului oleh Diganti oleh Republik Perancis Pertama Empayar Suci Rom Kemaharajaan Belanda Republik Liguria Kerajaan Sepanyol Kerajaan Perancis Kemaharajaan Bersatu Belanda Moresnet Kerajaan Sardinia Empayar Austria Luxembourg Grand Duchy of Tuscany Kerajaan Sepanyol

Ahli sejarah menggunakan istilah "Empayar Pertama" untuk membezakannya daripada Empayar Perancis Kedua (1852–1870) yang diperintah oleh Napoleon III. Pada kemuncaknya pada tahun 1812, empayar ini meliputi lebih 130 jabatan dengan penduduk sekitar 44 juta orang dan kawalan tidak langsung terhadap lebih 90 juta jiwa di Eropah.^[2]

Sejarah

Asal-usul

Selepas rampasan kuasa 18 Brumaire pada 1799, Napoleon menjadi Konsul Pertama. Melalui plebisit 1802, beliau dilantik sebagai Konsul seumur hidup. Pada 18 Mei 1804, Sénat conservateur mengisytiharkan Napoleon sebagai Maharaja, dan beliau dimahkotakan di Notre-Dame de Paris pada 2 Disember 1804.^[3]

Kemenangan awal

Napoleon mengukuhkan kedudukan melalui siri peperangan. Dalam Perang Pakatan Ketiga, beliau mencapai kemenangan besar di Pertempuran Austerlitz (1805). Perancis menubuhkan pengaruh di Jerman dengan Persekutuan Rhine dan membubarkan Empayar Suci Rom. Kekalahan Austria dan Prusia membolehkan Perancis menguasai Eropah Tengah dan Barat.

Napoleon juga meletakkan ahli keluarganya di takhta Eropah: Joseph Bonaparte di Naples dan kemudian Sepanyol, Louis Bonaparte di Belanda, dan Jérôme Bonaparte di Westphalia.

Puncak empayar

Empayar Perancis mencapai kemuncaknya selepas Perjanjian Tilsit (1807) dengan Rusia dan Prusia. Pada 1810, Napoleon menguasai hampir keseluruhan Eropah Barat dan Tengah. Walau bagaimanapun, penentangan semakin meningkat di Sepanyol melalui perang gerila yang disokong oleh tentera British.

Kejatuhan

Kempen Rusia 1812 menandakan titik balik. Tentera Perancis yang berjumlah lebih 600,000 orang hanya pulang sekitar 100,000 selepas berundur dari Moscow. Pakatan Keenam kemudian bangkit, mengalahkan Perancis dalam Pertempuran Leipzig (1813). Pada 1814, tentera bersekutu menawan Paris dan Napoleon dibuang ke Elba.

Beliau kembali berkuasa dalam Seratus Hari (1815) tetapi akhirnya ditewaskan di Pertempuran Waterloo oleh tentera Duke of Wellington dan sekutu. Napoleon dihantar ke buangan di Saint Helena sehingga kematiannya pada 1821.

Sifat pemerintahan

Napoleon mengekalkan beberapa warisan Revolusi Perancis seperti Kod Napoleon, reformasi pentadbiran dan pendidikan, tetapi menghadkan kebebasan politik serta mengawal media. Model pemerintahan bercorak despotisme tercerahkan ini membentuk sistem undang-undang moden di banyak negara Eropah.^[4]

Lihat juga

• Empayar Perancis Kedua
• Revolusi Perancis
• Perang Napoleon