သောတဝိညာဏ်

စက္ခုဝိညာဏ်ကို ဖွင့်ဆိုသည့် နည်းစနစ်အတိုင်းပင်၊ အဘိဓမ္မာကျမ်းဂန်များက သောတဝိညာဏ်၏ သဘောသဘာဝကို အင်္ဂါလေးရပ်ဖြင့် တိကျစွာ ဖွင့်ဆိုထားပါသည်-

၁။ လက္ခဏာ: သောတဝတ္ထု (နားအကြည်ဓာတ်) ကို မှီ၍ သဒ္ဒါရုံ (အသံ) ကို သိခြင်းသဘော။

ဤဖွင့်ဆိုချက်သည် သောတဝိညာဏ်ကို ၎င်း၏ သီးသန့်မှီရာဝတ္ထုဖြစ်သော သောတပသာဒနှင့် ၎င်း၏ သီးသန့်အာရုံဖြစ်သော သဒ္ဒါရုံတို့ဖြင့် ပိုင်းခြားသတ်မှတ်ပေးပါသည်။

၂။ ရသ: သဒ္ဒါရုံ (အသံ) မျှကိုသာ အာရုံယူခြင်း ကိစ္စရှိခြင်း။

ဤသည်မှာ "ကြားရုံသက်သက်" (ကြားကာမတ္တ) သာ ဖြစ်ပါသည်။ သောတဝိညာဏ်သည် အသံ၏ တည်ရှိမှုကိုသာ သိရှိပြီး၊ ထိုအသံသည် "လူသံ၊ ခွေးသံ" သို့မဟုတ် "ချိုသာသောစကား၊ ကြမ်းတမ်းသောစကား" စသည်ဖြင့် အနက်အဓိပ္ပါယ်နှင့် ပညတ်များကို မသိနိုင်၊ မခွဲခြားနိုင်ပါ။

၃။ ပစ္စုပဋ္ဌာန် : ယောဂီ၏ ဉာဏ်တွင် သဒ္ဒါရုံဘက်သို့ ရှေးရှုမျက်နှာမူနေသော သဘောအဖြစ် ထင်လာခြင်း။

သောတဝိညာဏ် ဖြစ်ပေါ်လာလျှင် အသံအာရုံကိုသာ တည့်တည့်မတ်မတ် အာရုံပြု၍ ဖြစ်သောကြောင့် ၎င်း၏ ဖြစ်တည်မှုသည် အာရုံဘက်သို့ ရှေးရှုနေသည့်ဟန်ဖြင့် ထင်ရှားပါသည်။

၄။ ပဒဋ္ဌာန် : သဒ္ဒါရုံကို အာရုံယူသော ပဉ္စဒွါရာဝဇ္ဇန်းစိတ် (အာဝဇ္ဇန်း) ၏ ချုပ်ပျောက်ခြင်း။

စိတ်ဖြစ်စဉ် (ဝီထိ) ၌ သောတဝိညာဏ် မဖြစ်ပေါ်မီ ရှေ့အနီးဆုံးခဏ၌ အာရုံကို ဆင်ခြင်ပေးသော ပဉ္စဒွါရာဝဇ္ဇန်းစိတ်သည် ချုပ်ပျောက်သွားရပြီး၊ ထိုချုပ်ပျောက်မှုက သောတဝိညာဏ် ဖြစ်ပေါ်လာရန် အနီးကပ်ဆုံး အကြောင်းတရား ဖြစ်ပါသည်။

သောတဝိညာဏ် ဖြစ်ပေါ်လာရန်အတွက် အောက်ပါအကြောင်းတရား လေးပါး ပြည့်စုံရန် လိုအပ်ပါသည်-

သောတပသာဒ မပျက်စီးခြင်း: နားအကြည်ဓာတ် ကောင်းမွန်စွာ ရှိနေခြင်း။
သဒ္ဒါရုံ ထင်ရှားခြင်း: အသံသည် နား၏ကြားကွင်းအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာခြင်း။
အာကာသ (ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်မှု) ရှိခြင်း: အသံသည် ကြားခံနယ်တစ်ခုခုကို ဖြတ်သန်းရန် လိုအပ်သောကြောင့် နားအပေါက်ကို ပိတ်ဆို့ထားလျှင် သို့မဟုတ် လေဟာနယ်ဖြစ်နေလျှင် အသံကို မကြားနိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် အာကာသဓာတ်သည် သောတဝိညာဏ်ဖြစ်ရန် မရှိမဖြစ် လိုအပ်ပါသည်။
မနသိကာရ (အာဝဇ္ဇန်းစိတ်) ရှိခြင်း: အာရုံကို နှလုံးသွင်း ဆင်ခြင်ပေးသည့် ပဉ္စဒွါရာဝဇ္ဇန်းစိတ် ဖြစ်ပေါ်ခြင်း။