Semimetro
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Semimetro (soms ook metrotram,[1][2][3] in de Verenigde Staten ook Subway-Surface Line) is een vorm van openbaar spoorvervoer waarbij trams gedeeltelijk op een conflictvrije baan rijden, door gebruik te maken van tunnels of viaducten.[4] Deze conflictvrije baan is zo ingericht dat een traject ontstaat op het niveau van metro-exploitatie.[5] Kenmerkend verschil met een metro is dat semimetrolijnen slechts gedeeltelijk in tunnels[6] of op viaducten rijden, met buiten die tracés wel mogelijke gelijkvloerse conflicten met andere weggebruikers. Een metrolijn, daarentegen, heeft wel een geheel conflictvrije baan (ongelijkvloerse kruisingen). Semimetrolijnen rijden met trammaterieel omdat ze doorgaans ontwikkeld zijn vanuit een bestaand tramnet.[7][8][9][10][11][12] Semimetro-trajecten worden bereden door reguliere stadstrams (al dan niet met lage vloer) of met speciaal ontwikkelde sneltrams, zoals de Stadtbahnwagen type B.
Semimetro | ||||
---|---|---|---|---|
Stadtbahntram in Keulen | ||||
Aandrijving | elektromotor | |||
Periode | in opkomst sinds circa 1960 | |||
Snelheid | tot ca. 100 km/h | |||
Beschikbaarheid | openbaar vervoer | |||
Infrastructuur | rails | |||
Doelgroep | stedelijk vervoer | |||
|
De term semimetro valt onder de parapluterm lightrail,[13] waaronder allerlei vormen van modern tramvervoer worden gerekend. Semimetro is zelf een containerbegrip waarbinnen premetro en Stadtbahn vallen. De eerste semimetrotrajecten in Europa verschenen in Brussel, Keulen en Frankfurt. Hoewel goedkoper dan een metrolijn, was de aanleg van infrastructuur voor semimetro trajecten vaak toch nog te duur. Daarom werden grote delen vaak niet aangelegd (onder meer in Charleroi) of in fases gerealiseerd. De verstrengeling met het bestaande tramnet is een voordeel ten opzichte van een afzonderlijke (lichte) metrolijn.[14][15][16]