Verstrooiing van Rutherford
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De rutherfordverstrooiing of verstrooiing van Rutherford en de verklaring voor het Geiger-Marsden-experiment, beschrijft de elastische verstrooiing van elektrisch geladen deeltjes door atoomkernen en is vernoemd naar Ernest Rutherford.[1] In 1911 gaf Rutherford een verklaring voor de resultaten van het verstrooiingsexperiment van Hans Geiger en Ernest Marsden uit 1909. Deze theoretische verklaring van Rutherford leidde tot de ontwikkeling van het atoommodel van Bohr in 1913.[2]