Top Qs
Tijdlijn
Chat
Perspectief
Manifesto (film uit 2015)
film uit 2015 van Julian Rosefeldt Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Remove ads
Manifesto is een Australisch-Duitse film uit 2015. De film werd geschreven, geproduceerd en geregisseerd door Julian Rosefeldt. De enige sprekende acteur is Cate Blanchett. Zij treedt op in 13 verschillende rollen, waarbij zij teksten uit diverse manifesten uitspreekt. De film is bedoeld om op meerdere schermen tegelijk te vertonen in een verduisterde zaal.[1] De film kan echter ook op een gewoon bioscoopscherm worden getoond, waarbij de scenes achter elkaar volgen. De film kan worden gezien als een humoristische audiovisuele ervaring.[2]
De film werd in december 2014 opgenomen in 12 dagen. De filmlocaties waren allemaal in en rond Berlijn. De première van de film was op 9 december 2015 in het Australian Centre for the Moving Image. De film werd ook getoond in installaties met meerdere schermen in het Berlijnse Museum für Gegenwart, en in de Park Avenue Armory in New York. In Nederland werd de film vertoond tijdens het Holland Festival van 2017.[3]
Remove ads
Plot
Samenvatten
Perspectief
De film bestaat uit 13 onderdelen, die elk 10 minuten en 30 seconden duren.
In de film worden letterlijke citaten[4] uit allerlei politieke- en kunstmanifesten getoond in combinatie met hedendaagse beelden en scenario's. De teksten uit de manifesten worden uitgesproken door 13 verschillende persoonlijkheden, zoals een lerares, een fabrieksarbeider, een huismoeder, een choreograaf, een punker, een nieuwslezer, een wetenschapper, een poppenspeler, een weduwe en een thuisloze man. Al deze rollen worden uitgebeeld door Cate Blanchett. Ze heeft daarbij verschillende vermommingen, maar spreekt ook met verschillende accenten.[5] Een voorbeeld van een tekstgedeelte is het volgende citaat van popart-kunstenaar Claes Oldenburg, dat Blanchett uitspreekt als biddende moeder terwijl het eten op tafel staat in het keurige huis:[6]
Ik ben voor een kunst die je aantrekt, zoals een broek; waarin gaten vallen, zoals in sokken; een kunst die gegeten wordt als een stuk taart, of verlaten met grote minachting, als een stuk stront.
In de meeste scenes treedt Blanchett alleen op. In een beperkt aantal scenes spelen enkele figuranten. De locaties zijn totaal verschillend, een verlaten industrieterrein, een schoolklas, een eettafel in een woonkamer, een vuilverbrandingsinstallatie en een dode kamer.
Het blijft volgens een recensent daarbij meestal onduidelijk waarom een specifieke situatie gecombineerd is met een specifieke tekst.[4]
Remove ads
Productie
Samenvatten
Perspectief
Ontwikkeling van de film
Rosefeldt deed voor de ontwikkeling van de film onderzoek naar allerlei manifesten, te beginnen met die van Karl Marx en Friedrich Engels uit 1848 The Communist Manifesto, het manifest van Filippo Tommaso Marinetti's uit 1909 The Founding and Manifesto of Futurism. Het meest recente manifest dat Rosefeldt gebruikte was dat van regisseur Jim Jarmusch met de titel "Golden Rules of Filmmaking" (2004). Rosefeldt selecteerde ongeveer 60 manifesten die hij het meest fascinerend vond en ook het meest requitable??? Hij combineerde fragmenten uit deze manifesten tot uiteindelijk 12 tekstcollages.
Rosefeldt koos als belangrijkste concept voor de film een vrouw om de manifesten uit te beelden. Hij beschrijft zijn werk als volgt:
In parallel, I began to sketch different scenes in which a woman talks, ending up with sixty short scenes, situations right across various educational levels and professional milieus. The only thing these draft scenes had in common was that they are being performed today, and that a woman is holding a monologue ... Sometimes we listen to the woman's inner voice; in other instances she addresses an audience; once she even interviews herself, etc. I finally edited everything down to twelve scenes and twelve corresponding text collages.
Rosefeldt en Blanchett hadden elkaar eerder ontmoet in Berlijn, via Thomas Ostermeier, die bij toneelvoorstellingen had samengewerkt met Rosefeldt. Rosefeldt besprak toen met Blanchett haar rol als Bob Dylan in Todd Haynes' I'm Not There. Met deze rol beïnvloedde zij Rosefeldt bij de ontwikkeling van zijn eerste ideeën over Manifesto. Daarna overlegden zij nog meerdere malen om de film samen te ontwikkelen. De manier waarop hij het script schreef beschrijft Rosefeldt als volgt:
"I started to play with the texts and to edit, combine and rearrange them into new texts that could be spoken and performed...They are complementing each other in a playful way."
Rosefelt was aangetrokken tot het idee om verschillende stemmen en gesprekken te herrangschikken in nieuwe monologen, waardoor deze teksten op zichzelf gaan staan. Het filmproject stelt volgens Rosefelt vragen bij de rol van de kunstenaar in de huidige maatschappij. Hij borduurt daarmee verder op de geschriften van het Futurisme, Dadaisme, Fluxus, Situtationisme en Dogma 95. Daarbij neemt hij ook overwegingen mee van individuele kunstenaars, architecten, dansers en filmregisseurs. Rosefeldt noemt de film een "eerbetoon aan de schoonheid van manifesten", zijn film is een manifest van de manifesten.
Opnames
De opnames van de film begonnen in december 2014 en duurden 12 dagen. De filmlocaties waren allen in Berlijn, waaronder het Friedrichstadt-Palast, Helmholtz-Zentrum, Teufelsberg, Humboldt Universiteit en de Technische Universiteit. In de omgeving van Berlijn werd gefilmd op verschillende locaties in de deelstaat Brandenburg, zoals in Rüdersdorf, in de Brandenburgse technische universiteit, en op de begraafplaats van Stahnsdorf. In totaal werd 130 minuten film gemaakt.
Ontvangst
De film werd in Nederland zeer goed ontvangen.[3][4] Na het zien van de film blijven vragen over wat de bedoelingen van Rosefeldt waren bij deze film. Zo vraagt een recensent zich af of hij wil zeggen dat de manifesten geen waarde hebben, of dat ze niets te maken hebben met het alledaagse leven.[4]
Remove ads
Financiering
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads