Balalaika

Balalaika er eit luttaktig strengeinstrument av russisk opphav. Det har ein karakteristisk triangulær kropp og tre strengar. Instrumentet blir laga i seks ulike storleikar frå piccolo til kontrabass.^[1] Prima-balalaika er den vanlegaste typen.

Balalaika-orkester

Balalaika
Andre namn	russisk балала́йка
Klassifisering	luttinstrument med skålforma kropp og hals, slaviske musikkinstrument
Hornbostel-Sachs klassifisering	321.321

Ein speler prima-, secunda- og alt-balalaika ved å klimpra på strengane med fingrane eller eit plekter. Til bass- og kontrabass bruker ein lêr-plekter. Til piccolo-instrumentet blir det også vanlegvis brukt eit plekter.^[2] Strengane kling ikkje lenge etter anslag, så ein speler ved å slå dei an ganske raskt.

To av strengane er vanlegvis stemte til same tone, medan den tredje vanlegvis er stemt ein kvart høgare. Prima-balalaika er vanlegvis stemt E₄–E₄–A₄. Balalaikaen kan også stemmast «som gitar» av folkemusikarar med G₃–B₃–D₄, som dei tre høgaste strengane på russisk gitar. Dette gjer det lettare å spela for russisk gitarspelarar. Balalaikaen kan også stemmast E₄–A₄–D₅, likt domrastemming, for å gjera det lettare for dei som har lært å spela domra å spela balalaika.^[3] Andre folkemusikkstemmingar er D₄–F♯₄–A₄ og C₄–E₄–G₄.^[4]

Historie

Balalaikaen blei utvikla frå domraen.^[1] Ordet «balalaika» er fyrst nemnt i eit russisk dokument frå 1688,^[5] då to personar blei arresterte for å spela balalaika og synga på gata.^[6] Det opptrer vidare i eit dokument frå Verkhotursky distrikt datert oktober 1700, og i eit dokument underskrive av Peter den store frå 1714 knytt til bryllaupsfeiringa til N.M. Zotov i Sankt Petersburg. På ukrainsk er ordet fyrst nemnt på 1700-talet som «balabaika», denne forma finn ein også i sørrussiske og kviterussiske dialektar, og i russisk Sibir.^[7][8] I løpet av 1700-talet blei instrumentet svært populært i Russland, og i 1780 skreiv Jean-Benjamin de La Borde at ein kunne finna instrumentet i kvar heim i Russland, og at det knapt var ein bonde som ikkje kunne spela det.^[9]

Vasilij V. Andrejev (1861-1918) standardiserte balalaikafamilien med (piccolo, prime, secunda, alt, bass og kontrabass) i 1880-åra.^[6]

Galleri

• 
  Sibirsk balalaika frå 1800-talet.
• 
  Dekorert balalaika frå byrjinga av 1900-talet.
• 
  Framside og bakside
• 
  Bass-balalaika
• 
  Kontrabass-balalaika
• 
  'Gut med balalaika' av Pjotr Zabolotskij frå 1835.
• 
  Russisk folkelivsskildring med balalaika frå 1862.
• 
  'Folkedans i Kursk guvernement' av Konstantin Trutovskij frå 1860.
• 
  Vassili Goulak, Николы не кохай кацапа, postkort frå rundt 1918 med den ukrainske teksten «Ti bodord for ei ung jente. Sjuande bodordet: Aldri slå seg samam med ein katsap». Ei jente sparkar vekk ein mann med stereotypiske russisk klede og balalaika.