Dei sju dygdene

De sju dygdene, eller dei sju kardinaldygdene, er dei positive spegleigenskapane til dei sju dødssyndene i romersk-katolsk kristendom. Dei spelte ei stor rolle for etiske diskusjoner i mellomalderen. Det norske ordet dygd kjem frå norrønt dygð, som er i slekt med å duge. Det latinske ordet for dygd er «virtus» som tyder styrke, (frå «vir», dvs. mann).

Pacientia (tolmod), trykk av Sebald Beham 1540

Prudentius’ liste

Lista med Dei sju dygdene skriv seg frå eit dikt av 400-tals-poeten Aurelius Clemens Prudentius, Psychomachia, som tek opp kampen mellom det gode og det vonde.

1. Dygd - virtus (i motsetnad til vellyst)
2. Gjevmilde - liberalis (i motsetnad til grådigskap)
3. Måtehald - frenum (i motsetnad til fråtsing)
4. Flid - industria (i motsetnad til latskap)
5. Tolmod - patientia (i motsetnad til vreide)
6. Godleik - humanitas (i motsetnad til misunning)
7. Audmykt - humilitas (i motsetnad til hovmod)

Kardinaldygdene

Mot, visdom, måtehald og rettferd er Platons fire klassiske kardinaldygder. Kristen teologi legg gjerne til, frå 1. Kor. 13: Tru, von og kjærleik. Desse sju utgjer til saman dei sju kardinaldygdene:

• Prudentia (visdom eller varsemd)
• Iustitia (rettferd)
• Temperantia (måtehald)
• Fortitudo (mot)
• Fides (tru)
• Spes (von)
• Caritas (kjærleik)^[1]