Ordspel

Ordspel er eit språkleg humoristisk eller retorisk verkemiddel som gjev bruk av ord med lik eller liknande utforming og ulike tydingar.^[1][2] Innan retorikk har ordspel nemninga paronomasia.^[3][4] Ordspel kan byggja på homofonar, homografar, metonym eller biletleg språk.

Teikning i Punch frå 1913 med tittelen «KLEPTOROUMANIA», eit ordspel på kleptomania og Romania. Han viser til Den andre balkankrigen, der kong Carol I av Romania stel Sør-Dobrudja frå tsar Ferdinand av Bulgaria.

Ordspel går langt tilbake i tid. Den romerske dramatikaren Plautus var kjend for sine mange ordspel.^[5][6] William Shakespeare nytta flittig ordspel, med rundt 3000 av dei i verka sine.^[7] Dei blir også mykje nytta i slang.^[8]

Nokre kjende ordspel er frå pave Gregor I, som på 500-talet skal ha sagt Non Angli, sed angeli (‘ikkje anglarar, men englar’), eller meldinga sir Charles Napier skal ha sendt etter at han erobra Sind: Peccavi, latin for 'eg har synda' eller på engelsk I have sinned.^[7]