Symfoni nr. 41 av Mozart

Symfoni nr. 41 i C-dur, K. 551, er ein symfoni av Wolfgang Amadeus Mozart som han skreiv ferdig den 10. august 1788.^[1] Det var den siste symfonien han komponerte.

Symfoni nr. 41 i C-dur

K. 551 Symfoni av Wolfgang Amadeus Mozart
Periode	Wienerklassisismen
Komponert	10. august 1788
Typisk lengd	32:31
Satsar/akter	4
Toneart	C-dur

Verket har fått kallenamnet Jupiter-symfonien. Dette namnet kjem ikkje frå Mozart, men truleg frå impresarioen Johann Peter Salomon^[2] i eit tidleg arrangement for piano.

Den 41. symfonien var den siste av tre symfoniar som Mozart skreiv i rask rekkefølgje sommaren 1788. Den 39. vart ferdig den 26. juni og den 40. den 25. juli.^[1] På same tid skreiv Mozart pianotrioane sine i E- og C-dur, hans sonate facile, og ein fiolinsonatina.

Det er ikkje kjend om symfonien vart framført medan Mozart levde.

Verket er skrive i fire satsar og arrangert som ein tradisjonell symfoni frå klassisismen.

1. Allegro vivace, 4/4
2. Andante cantabile, 3/4 i F-dur
3. Menuett: Allegretto - Trio, 3/4
4. Molto Allegro, 2/2

Det uvanlege med denne symfonien er ein fugato for fem stemmer (som representerer dei fem dur-temaa) mot slutten av den fjerde satsen. Det er fugale-seksjonar gjennom heile satsen. Hovudtemaet består av fire notar:

I ein artikkel om Jupitersymfonien skriv Sir George Grove at «det er i finalen Mozart slepp laust alt han har heldt tilbake av det han har lært, og all krafta, som ingen ser ut til å ha hatt i same grad som han sjølv, og bevart denne vitskapen og gjort det til ein reiskap for musikken, som er like behageleg som lærerik. Ingen stad han oppnådd meir.»^[3] Musikkvitarar er sikre på at Mozart studerte Michael Haydn sin Symfoni nr. 28 i C-dur, som òg har ein fugato i finalen.^[4]