Se conserva una vida, que nos ditz en occitan ancian:

«Albertetz Cailla si fo uns joglars d'Albezet. Hom fo de pauc vallimen, mas si fo amatz entre sos vecins e per las domnas d'Albeges; e fetz una bona canson, e fetz sirventes; mas el non issi de la soa encontrada.»^[1]

Traduccion en occitan modèrne (pròche verbatim):

«Albertet Calha foguèt un joglar d'Albigés. Òme de pauca valor, mas que foguèt aimat entre sos vesins e per las dònas d'Albigés; e fèt una bona cançon, e fèt sirventés; mas èra pas jamai sortit de la soa encontrada.»^{[nt 2][nt 3][2]}

En lo cançonièr I, i a una miniatura que lo representa.

A-z Albertet es atribuïda una tençon (entre doas dònas, una jove e una vièlha) en almens dos cançonièrs (mss I e K), e un sirventés (mss I, K e d), Aras, quan plou e yverna. Lo sirventés es puslèu considerat pels erudits coma essent de Bertran de Preissac (e lo se numera PC 88,1).^{[3][nt 4]}

Se rapòrta qu'Aimeric de Belenoi, agaçat per sas joglariás^{[nt 5]}, exortèt la comtessa de Provença, Agnesina de Saluças, e la comtessa Beatritz, sa cosina, dòna de Massa, e la comtessa del Carretto, qu'avián seguit Beatritz de Savòia en Provença de "caçar e punir aquel insolent d'Albert Calha, autor de satiras contra las femnas".^[4]

Son òbra s'es perduda. Avèm pas cap testimoniatge de l'unica cançon qu'aviá fach segon la vida.

De Spotorno sabèm que "Alberto Quaglia, apelat Cailla per los Provençals^{[nt 6]}, e Caille per los Franceses"; doncas apareisseriá dins la lenga occitana coma Albert(et) Cailla en occitan ancian e Albert(et) Calha en occitan modèrne alibertin. L'origina italiana foguèt tanben atribuida dins lo passat per d'autres autors [italians mas pas franceses] coma L. Cerretti e G. Pedroni alara que legisson d'òmes de letras italians, coma Alberto Quaglia, que, sus las piadas dels poètas provençals, que fasián la naveta^{[nt 7]} entre Occitània e Itàlia del Nòrd, preses per l'encantament de lor art, mas tanben pels ganhs aisits obtenguts de lors collègas de delà los Alps, s'esforcèron d'escriure lors composicions en lenga occitana.^[5]

Daissant de costat en partida çò qu'es raportat dins l'anotacion biografica contenguda dins sa vida, a saber qu'Albertet [diminutiu d'Albèrt] aviá pas jamai quitat sa contrada, l'origina italiana quasi unanima e indiscutibla atribuïda dins lo passat a Albertet Calha sembla virar en partida a l'entorn del malentendut qu'es estat creat entre los mots Albi, albigés e Albenga...

De fach, l'abat Quadrio, probablament sus la basa de çò que se recòrda de la vida del trobador, nos ditz que... «Alberto Cailla d'Albenges, o di Albenga" joglar, ben qu'aja pas jamai quitat son país, èra pasmens un bon poèta, e donc èra fòrça onorat pels gents de son país; mas èra especialament aimat per las femnas; perqué èra un bon companh.»

Spotorno nos ditz que Quadrio casèt en error: «Al començament, suspectavi qu'Alberto èra originari del territòri d'Albi en França (Albigés); mas en legissent dins lo Codèx Estense, ont se tròba una de sas cançons, qu'aviá pas jamai quitat son país, ai jutjat qu'Albenga èra vertadièrament sa patria. Finalament, un document de 1415 dins lo qual (*) Casano Quaglia de Diano fa una promessa a Batista Dòria del defunt Pietro, del defunt Percivalle, m'a indusit en error ; e sabiái qu'Alberto aparteniá a l'illustra familha de Diano.»

Girolamo Rossi ne parla miticament d'aquela origina: «L'antic Diano que, al sègle XIII, aviá engendrat lo trobador Albèrt Calha, al son de l'arpa del qual los contravents dels castèls s'èran baissats, e dont las aventuras cavalierescas avián fa palpitat lo còr de las nòblas damas...^[6]»

Spotorno apond: «Los provençals [Percival e Calha] l'apelavan Albinganés, del nom de la vila mai renomada que possedissiá alara una partida de l'oèst de Ligúria.^[7]»

Giulio Bertoni resòlv lo malentendut en certificant qu'un cèrt nombre de... «...trobadors foguèron considerats coma italians dins divèrsas òbras (Albertet Calha, Uc de Pena, Folquet de Marselha, Jofre de Foixà); mas lor origina es ara establida e se sap qu'èran pas italians.^[8]»